نیکولای کووالف (راست) در حال شمشیربازی با آرون اشلیزاگی (چپ)

شمشیر بازی نوعی رشته ورزشی است که دو ورزشکار در آن با استفاده از یک شمشیر کوچک با هم مبارزه می‌کنند. شمشیربازی یکی از پنج رشته ورزشی است که در همه دوره‌های بازیهای المپیک برگزار شده‌است (چهار رشته دیگر دو و میدانی، شنا، ژیمناستیک و دوچرخه‌سواری هستند). مسابقات این رشته در سه بخش فلوره، اپه و سابر برگزار می‌شود که از نظر نوع شمشیر مورد استفاده و قوانین بازی با یکدیگر تفاوت دارند.

شمیربازی معلولان نیز در مسابقات پارالمپیک به صورت شمشیربازی با ویلچر برگزار می‌شود. در رشته المپیکی پنج‌گانه مدرن نیز یکی از رشته‌های ورزشی شمشیربازی اپه است.

منابع[ویرایش]

ویکی‌پدیای انگلیسی

• فدراسیون بین‌المللی شمشیربازی

سامبو (به روسی: са́мбо) یک ورزش رزمی روسی است. سامبو یک رشتهٔ نسبتاً جدید رزمی محسوب می‌شود که در دههٔ ۱۹۲۰ درارتش سرخ شوروی به منظور تقویت توانایی مبارزهٔ تن‌به‌تن سربازان، پایه‌گذاری شد. این رشته بر فنون گلاویزی و پرتابی تأکید دارد و تلفیقی از مؤثرترین تکنیک‌های چندین رشتهٔ دیگر از جمله جودو ژاپنی، کشتی آزاد و فرنگی و سبک‌های محلی کشتی آسیای میانه وقفقاز است.

ویکتور اسپیریدونوف و واسیلی اوشچپکوف پایه‌گذاران سامبو هستند. آنها دو سبک متفاوت را پایه‌گذاری کرده بودند که در نهایت با یکدیگر ادغام شده و سامبو نام گرفتند که نام اختصاری یک واژه روسی به معنی «مبارزهٔ بدون سلاح» است. اوشچپکوف در سال ۱۹۳۷ در جریان تصفیه سیاسی دوران استالین متهم به جاسوسی برای ژاپنی‌ها شده و به زندان افتاد و در زندان از دنیا رفت. او بیشتر عمر خود را در ژاپن گذرانده و جودو را زیر نظر جیگارو کانو بنیان‌گذار رشتهٔ جودو آموخته بود. اما سبک اسپیردیونوف در مقایسه با سبک اوشچپکوف نرم‌تر و ملایم‌تر بود و تأکید کمتری بر قدرت بدنی داشت و این خود تا حدی به دلیل جراحات عمیقی بود که اسپیریدونوف در جریان جنگ جهانی اولبرداشته بود. آناتولی خارلامپیف که از شاگردان اوشچپکوف بود معمولاً بنیان‌گذار سامبو نامیده می‌شود. این رشته در سال ۱۹۳۸ به عنوان یک ورزش رسمی مورد تأیید کمیسیون ورزشی اتحاد جماهیر شوروی قرار گرفت.

مسابقات[ویرایش]

فدراسیون بین‌المللی سامبو آماتور سه نوع مختلف مسابقه سامبو را به رسمیت شناخته‌است:

• سامبو ورزشی: این مسابقه به مسابقات جودو یا کشتی آزاد شباهت دارد با تفاوت‌هایی در قوانین و مقررات و لباس ورزشکاران. برای مثال برخلاف مسابقات حودو فنون قفل مفصل پا در سامبو آزاد اما فنون خفه‌کننده ممنوع است. در این مسابقات تأکید بر فنون پرتابی، کار در خاک و تسلیم کردن حریف است و در مقایسه با جودو محدودیت‌های کمتری در مورد انواع گرفتن‌ها و چنگ زدن‌ها وجود دارد.
• سامبو جنگی: این نوع سامبو برای استفادهٔ نیروهای نظامی طراحی شده است و به مسابقات هنرهای رزمی ترکیبی شباهت دارد. در سامبو جنگی انواع ضربات و فنون گلاویزی اجرا می‌شود. در این شیوه مبارزه ضربات مشت، لگد، آرنج، زانو، کله و ضربه به کشاله رانآزاد است. پیراهن ورزشکاران همان پیراهن سامبو ورزشی است اما مبارزان دستکش پوشیده و گاهی محافظ سر و ساق‌بند هم دارد. اولین دوره مسابقات قهرمانی سامبو جنگی در سال ۲۰۰۱ برگزار شد.
• سامبو آزاد: سبک آمریکایی مسابقه سامبو که اتجادیه سامبو آمریکا در سال ۲۰۰۴ قوانین آن را تدوین کرده است. در قوانین این رشته برخلاف سامبو ورزشی گرفتن گلو، پیچاندن گردن، فنون قفل پای چرخشی و دیگر فنون مطیع‌کننده آزاد است اما ضربات دست و پا ممنوع است. اتحادیه سامبو آمریکا برای تشویق ورزشکاران جودو و جوجیتسو به شرکت در مسابقات سامبو این قوانین را وضع کرده است.

منابع[ویرایش]

• وبسایت فدراسیون بین‌المللی سامبو

 

اجرای یک ضربهٔ هوریوچاگی پرشی از استیون هو

 

دو تکواندوکار در حال مبارزه.

تکواندو (زبان کره‌ای: خط هانگول: 태권도 خط هانجا :跆拳道) یک ورزش رزمی کره‌ای و یکی از ورزشهای المپیکی است. تکواندو ورزش ملی کره جنوبی و دارای بیشترین تعداد ورزشکار در میان ورزش‌های رزمی در سراسر دنیا است.

تکواندو یک رشته رزمی مدرن محسوب می‌شود که پس از جنگ جهانی دوم با کوشش استادان هنرهای رزمی کره جنوبی و با تلفیق رشته‌ اوکیناوایی کاراته به ویژه سبک شوتوکان،هنرهای رزمی چینی و هنرهای رزمی سنتی کره‌ای همچون تکیون و سوباک پایه‌گذاری شد. استیل خاص این رشته هجومی که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت و سرعت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، آن را از تمام سبک‌های رزمی موجود در دنیا متمایز می‌کند.

نام[ویرایش]

در دوره باستان، انسان هیچ چیزی بیش از دست خالی نداشت تا از خودش دفاع کند لذا طبیعتا به مبارزات برپایه همین دست خالی روی آورد. بعدها که ساخت سلاح ها و توسعه آنها برای حمله یا دفاع آغاز گردید، بازهم مردم از مبارزه با دست خالی لذت می بردند که این بار برای تقویت قوای جسمی شان این کار را انجام می دادند و همچنین برای نشان دادن رسومات قبیله ای شان. مثلا برخی قبیله ها سبک خاصی برای مبارزه داشته اند مانند سبک های مار، پلنگ و… که هرکدام برای فخر فروختن قبیله ای برای قبیله دیگر بود.^[۱]

در دوران های اولیه شبه جزیره کره، آنها سه قبیله اصلی داشتند که هرکدام از هنرهای رزمی خودشان در رقابت های تشریفاتی مذهبی استفاده می کردند. در همین مسابقات بود که مردم آرام آرام با کسب تجربه از تکنیک های مبارزات همدیگر توانستند بر چهارپایان وحشی نیز غلبه کنند که همین دفاع ها و حملات مردم آن زمان یکی از منابع تحلیل های امروز ما به حساب می آید.^[۲]

بسیاری بر این باورند که همین حرکات پایه تکواندوی امروزی به حساب می آید که نام این ورزش نیز از نام های سوباک و تائه کیون و… نشات گرفته است.^[۳] کلمه تکواندو از سه بخش تشکیل می‌شود:

• 태 «تِ» = ضربه زدن دفاع کردن و شکستن توسط پا
• 권 «کوان» = ضربه زدن دفاع کردن و شکستن توسط دست
• 도 «دو» = راه و روش
• «چاریولت» تکان نخوردن از جای خود
• «کینم» احترام کلاس
• «تکوان» احترام به استاد

تکواندو نوین[ویرایش]

 

یوپ‌چاگی پرشی با دو پا

پس از پایان جنگ و آزادی کره ورزشهای رزمی سنتی این کشور تا حد زیادی با رشته‌های ژاپنی همانند کاراته، کندو و جودو آمیخته شده بود، در عین حال بسیاری از رزمی کاران کره هم با آموختن هنرهای رزمی چینی آن‌ها را وارد کره کرده بودند. در آن زمان بیشتر اصطلاح‌های «تانگ سو دو» و «کونگ سو دو» برای نام گذاری ورزشی که بعدها به تکواندو معروف شد، به کار می‌رفت.

تلاش برای بازسازی تکواندو و بازگرداندن آن به حالت اصلی خود در نهایت منجر به تبدیل این رشته به ورزش ملی کره و محبوبترین سبک رزمی در سراسر دنیا شد:

• ۱۹۵۹ - «انجمن تا سو دو» تأسیس شد. هدف این نهاد ایجاد یگانگی در هنرهای رزمی کره‌ای بود.^[۴]
• ۱۹۶۲ – تکواندو به عنوان یک بازی رسمی به چهل و سومین دوره بازی‌های ملی کره جنوبی وارد شد.
• ۱۹۶۵ - «انجمن تا سو دو» به «انجمن تکواندو» تغییر نام داد.
• ۱۹۷۲ - کوکی وان تأسیس شد. این باشگاه تا امروز بالاترین مرجع فنی تکواندو بوده‌است.
• ۱۹۷۳ – تأسیس فدراسیون جهانی تکواندو(WTF)
• ۱۹۷۳ – برگزاری نخستین دوره بازیهای جهانی این رشته در کره با شرکت ۲۰۰ ورزشکار از ۱۹ کشور. آمریکا، تایوان و مکزیک در جدول رده بندی پس از کره قرار گرفتند.
• ۱۹۷۶ – شورای بین‌المللی ورزشهای نظامی «سیزم» تکواندو را به عنوان یکی از بازی‌های خود پذیرفت.
• ۱۹۸۳ – کمیته بین‌المللی المپیک «فدراسیون جهانی تکواندو» را به عنوان یکی از اعضای خود اعلام کرد.
• ۱۹۸۶ – برگزاری تکواندو به عنوان یک ورزش نمایشی در بازی‌های آسیایی سئول.
• ۱۹۸۸ – برگزاری تکواندو به عنوان یک ورزش نمایشی در المپیک سئول.
• ۱۹۹۴ – تکواندو به عنوان یک رشته رسمی در بازی‌های آسیایی هیروشیما برگزار شد.
• ۲۰۰۰ - در المپیک سیدنی تکواندو دومین هنر رزمی آسیایی (پس از جودو) شد که به عنوان یک رشته رسمی در المپیک برگزار می‌شود.

ترتیب رنگ کمربندهای رده در تکواندو :

1. کمربند سفید ( پک تی ) :نشانگر صداقت , پاکی , صفا , صمیمیت , صلح و دوستی و برادری می باشد که به عنوان دانه محسوب می شود
2. کمربند زرد ( نورانگ تی ) :به عنوان خاک و اب و بارور ساختن کمربند سفید است .
3. کمربند سبز (نوک تی ) :به عنوان جوانه ای که از خاک می روید.
4. کمربند نارنجی (لونگ تی) :به عنوان نماد جوانه های رو به استغنا.
5. کمربند ابی ( چونگ تی ) :به عنوان اب , هوا و اکسیژن است که به جوانه کمک می کند تا ریشه نماید .
6. کمربند قرمز (هونگ تی ) :گلی که شکفته است .
7. کمربند مشکی ( هوک تی ) :به عنوان میوه ان گل است که درون هر میوه دانه هایی است که به عنوان شاگردان و یا هر دانه به عنوان یک دان است .

ترتیب رنگ کمربندهای رده میانی در تکواندو : (نیازمند پانویس)

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

• جئوراک کیم، تکواندو، ترجمه: قادر شاسب، تبریز، انتشارات تلاش،

نین جوتسو (به ژاپنی: 忍術 ) یک هنر رزمی ژاپنی است که در لغت به معنای حرکت پنهانی است و در آن استراتژی‌ها و تاکتیک‌های جنگ‌های نامتعارف و چریکی و روش‌های جاسوسی و پنهان‌کاری آموزش داده می‌شود.

از برجسته‌ترین خصوصیات نین جوتسو این است که بدن و جسم را پایگاه فکر و اندیشه می‌داند و کالبد آدمی را آموزش می‌دهد تا با آن روح را بسازد. اصول اصلی و اجرای تکنیک‌ها نیاز به سرعت، تعادل، تمرکز، قدرت و تنظیم زمان تنفس و کنترل آن دارد و بدون آن فاقد ارزش است.

پیشینه[ویرایش]

روایت‌های مختلفی در مورد منشاء و چگونگی تکامل نینجستو و پیدایش نینجاها مطرح شده‌است. در افسانه‌های ژاپنی آمده که نینجاها از نسل هیولایی هستند که نیمی انسان و نیمی کلاغ بود. بر اساس بیشتر منابع تاریخی نینجاها به تدریج خود را به عنوان نیروی مخالف همتایان طبقه بالاتر خود یعنی سامورایی‌ها در ژاپن فئودال مطرح کردند و تکامل این هنر رزمی بین قرن ششم تا نهم میلادی در ژاپن اتفاق افتاد.^[۱]

اثر کلاسیک نظامی چینی یعنی «سان تزو» که توسط سان وو استراتژیست معروف سده پنجم پیش از میلاد به رشته تحریر درآمده‌ از منابع اصلی نینجاها برای تکامل هنر رزمی بود. این کتاب در قرن ششم میلادی وارد ژاپن شد و به طور دقیق توسط دربار سلطنتی و خانواده‌های متخاصم مورد بررسی قرار گرفت. بودیسم نیز تقریباً در همان زمان وارد ژاپن شد، پیشینیان نینجاها به دلیل گرایش به بودیسم، یاغی نامیده می‌شدند. درآن هنگام درگیری‌های شدیدی میان هواداران بودیسم و پیروان مذهب ملی ژاپنی‌ها یعنی آئین شینتو جریان داشت و این گروه‌های یاغی که بعدها به یامابوشی معروف شدند، برای حمایت از خود تمرین هنرهای رزمی و استراتژی‌های نظامی را با ترس روانی و قدرت‌های اسرار آمیز ترکیب کردند.

در اواخر قرن نهم زوال امپراطوری تانگ در چین آغاز شد. تانگ در سال ۹۰۷ میلادی کاملا سقوط کرد و چین برای پنجاه سال در هرج و مرج فرو رفت. در این دوران تعدادی از فرماندهان نظامی چینی به ژاپن آمدند و تاکتیک‌ها و نظریات جدید جنگی را با خود به این جزیره آوردند. در دهه ۱۰۲۰ میلادی هم راهبان بودایی چینی وارد ژاپن شدند و دانش پزشکی و نظریات جنگی خود را هم که بسیاری از آن‌ها از هند ریشه گرفته و در تبت و نقاط مختلف چین تکامل یافته بود به ژاپن آوردند و روش‌های خود را به راهبان جنگجوی ژاپنی و اولین طایفه‌های نینجا آموختند.^[۲]

دایسوکه توگاکوره و کاین دوشی نخستین نینجاهای بودند که برای اولین بار قواعدی را برای این هنر رزمی تدوین کرده و اولین مکتب نینجوتسو را پایه‌گذاری کردند. دایسوکه یک سامورایی شکست‌خورده بود که املاک و عنوان سامورایی خود را از دست داده بود، او بر خلاف دیگر سامورایی‌ها به جای اینکه در این موقعیت خودکشی کند در کوه‌های جنوب غربی جزیره هنشو آواره شد و در آنجا کاین دوشی یک راهب جنگجوی چینی را ملاقات کرد. این دو تصمیم گرفتند تا سبک جدیدی برای نبردهای چریکی به نام نینجوتسو را پایه‌گذاری کنند. جانشینان دایسوکه نیز نخستین نینجا ریو یا مدرسه نینجوتسو را با نام توگاکوره ریو تاسیس کردند.^[۳]

نینجوتسو به این ترتیب رقیبی برای مکتب بوشیدو سامورایی‌ها شد. سامورایی‌ها وفاداری و شرافت را بر هر چیز مقدم می‌داشتند و بوشیدو سیستم رزمی آن‌ها بسیار اصیل و منسجم بود اما روش‌های جنگی آن‌ها همیشه کارآمد نبود. برتری نینجاها درست در همین مسئله بود. نینجاها انجام ماموریت به هر شکل ممکن را بر هر چیز مقدم می‌داشتند. حمله ناگهانی، مسموم کردن، فریب و جاسوسی از نظر سامورایی‌ها ناجوانمردانه بود اما از روش‌های اصلی رزمی نینجاها محسوب می‌شد.^[۴]

پس از آن نینجاها در گروه‌های کوچک با در پیش گرفتن روشهای کاملاً سری جنگی تا قرن نوزدهم خود را به عنوان نیرویی بسیار با نفوذ در کشور ژاپن مطرح کردند.

بزرگ‌ترین تجمع نینجاها در سوم نوامبر ۱۵۸۱ میلادی اتفاق افتاد. در آن روز اُدا نوبونگا قدرتمندترین رهبر نینجا ارتشی ۴۰ هزار نفره را در برابر حدود ۴ هزار نینجا که کنترل ایالت ایگا را در اختیار داشتند، رهبری کرد. نبردی که تنها تعداد انگشت شماری از نینجاهای ایگا از آن جان سالم به در بردند. از آن به بعد نینجاها توانستند با سازمان منسجمی که ایجاد کرده بودند، قدرت پلیسی مطلق را در ادو (توکیو امروزی) و دیگر شهرهای ژاپن در دست داشته باشند.

۱۸ مهارت نینجا[ویرایش]

 

چند نمونه از سلاح‌های مورد استفاده نینجاها

نینجاها بایستی ۱۸ مهارت مختلف را کسب کنند که در طومارهای «توگاکوره ریو» نخستین مدرسه نینجوتسو فهرست شده‌است؛

1. سئی شین تکی کیویو – SeiShin Teki Kyoyo – فرهنگ یا پالایش روحی – 教養
2. تای جوتسو – Tai Jutsu – مبارزه بدون سلاح - 体術
3. نینجاتو – Ninjato – مبارزه با شمشیر - 忍者剣
4. بوجوتسو - Bo Jutsu – مبارزه با چوب – 棒術
5. شورایکن جوتسو – Shouriken Jutsu – هنر استفاده از ستاره نینجا - 手裏剣
6. سو جوتسو – So Jutsu – مبارزه با نیزه - 槍術
7. ناگی ناتا جوتسو – Nagi Nata Jutsu – مبارزه با تبرزین - 長刀術 یا 薙刀術
8. کوساری کاما جوتسو – KusariGama Jutsu – داس و زنجیر - 鎖鎌
9. کایاکو جوتسو – Kayaku Jutsu – هنر آتش و انفجار - 火薬術
10. هن سو جوتسو – Henso Jutsu – هنر تغییر چهره و جعل هویت - 変装術
11. شینوبی ایری – Shinubi Iri – ورود مخفیانه به اماکن
12. با جوتسو – Ba Jutsu – هنر سوارکاری
13. سوئی رن جوتسو – Sui Ren jutsu – تمرینات در آب - 水練
14. بوری یاکو – Boryaku – تاکتیک و استراتژی - 謀略
15. چوهو – Choho – جاسوسی و کسب اطلاع - 諜報
16. این تون جوتسو – Inton Jutsu – هنر فرار و مخفی شدن -
17. تن من- Ten mon – شناخت وضعیت آب و هوا - 天門
18. چی مون – chi mon – جغرافیا و جهت شناسی - 地門

نینجوتسو در ایران[ویرایش]

ورزش نینجوتسو برای نخستین بار توسط اکبر فرجی از اساتید رشته رزمی کونگ فوتوآ وارد ایران شد. نخستین مرکز آموزش نینجوتسو (بوجین کان دوجو نین جوتسو) زمستان ۱۳۶۹ در شهر کرج گشایش یافت. در آغاز کار به سبب ناشناخته بودن در میان ورزشکاران و ورزش دوستان، مشکلات فراوانی در پیشرفت آن وجود داشت.از جمله اینکه ، در اوایل فدراسیون کونگ فو ایران بدلیل رنگ سیاه یونیفرم، قصد داشت که کنترل نینجوتسو ایران را به عهده بگیرند، که بالاخره با تلاشهای، آقایان اکبر فرجی و حمید شمعدانی، که از پیشکسوتان این ورزش در ایران و زیر نظر آقای فرجی تعلیم نینجوتسو دیده بود، نینجوتسو در ایران برای اولین بار، و زیر نظر فدراسیون کاراته، به ثبت رسید. و همچنین به جهت ابزار و سلاحهای متعددی که در امر آموزش استفاده می‌ شد برای بسیاری ذهنیت غریبی به وجود آورده بود. اما در سال‌های اخیر، این ورزش شاهد رشد چشمگیری در محبوبیت مردمی بوده‌است.

شیدوشی کای کلاس‌های فوق العاده‌ای است که مناسب با شرایط و بصورت نامنظم تشکیل می‌شوند و در آنها جدا از موارد عمومی آموزشهای اختصاصی نیزداده می‌شود راهیابی به این کلاس‌ها دشوار است و هدف آن بالا بردن مهارتهای علمی و تئوری هنرجویان است.

لقب ها در نینجوتسو[ویرایش]

هنرجوی مبتدی آغازگر شوشین شاه shoshinsha

هنرجوی رسمی (سازمان یافته) اوچی دی شی uchi deshi

هنرجوی بالای دوسال کارکرده کوهای kohai

هنرجوی ارشدبالای 4سال کارکرده سن پای senpai

کمک مربی ومربی ( مشکی دان 2) سن سی sensei

معلم جوان (دان 3تا4) شی دوشی هو ho shidoshi

مربی باتجربه دان 5 الی 7 شی دوشی shidoshi

ارشدمربیان دان 7الی 9 شیهان

لقب بالاترین مسئول سبک درجهان(پدر) سوک Soke

بنیانگذار و پایگذار روشی نوین کانچو

اصول کلیدی نینجا[ویرایش]

نیرنگ و شبیخون دو امر بسیار مهم برای نینجاهاست.نینجاها سعی می کنند تا دشمن را طوری فریب دهند که قادر به محاسبات و تصمیم گیری ها دچار اشتباه می کند.نینجا ها همیشه سعی می کنند که از تقدم و برتری دشمن جلوگیری کنند. نینجا ها در زمانی که دشمن آماده نیست حمله می کنند و دشمن را تحت تا ثیر قرار می دهند به صورتی که او را به ضعف می کشانند.بیشتر نینجا ها ترجیح می دهند تنها کار کنند اما در شرایطی به صورت گروهی کار می کنند ، ترفند هایی که اعمال خارق العاده او بر اساس آن شکل می گیرد سه دسته هستند:

1.نفوذ کردن

2.نامرئی شدن

3.گریختن

منابع[ویرایش]

• دان اف دریکر، نینجوتسو «هنر نامرئی شدن»، ترجمه: سوسن مشهدی، تهران: نشر علم و حرکت.
• باشگاه نینجا
• سایت رسمی بوجینکان

این مقاله دارای فهرستی از منابع، پیوندهای بیرونی یا بخش مطالعهٔ بیشتر است، اما به خاطرنداشتن پانویس و یادکردهای درون‌خطی، منابع آن همچنان مبهم هستند. لطفاً‌ با افزودن یادکردهای دقیق این مقاله را بهبود دهید.

 

استاد یانگ چنگ فو، نسل سوم از اساتید تای چی خاندان یانگ

تای‌چی‌چوان (به چینی: 太極拳) (پین‌یین: tàijízhǎng - به معنی مشت‌زنی برتر نهایی) یکی از سیستم‌های نرم و درونیِ هنر رزمی ووشو یا کونگ‌فویچینی است.

این هنر رزمی، یکی از زیباترین و محبوب‌ترین هنرهای رزمی در چین و کل جهاناست و برای بهبود سلامتی، افزایش طول عمر و آرامش روحی انجام می‌شود.^{[نیازمند یادکرد]} این هنر که با نگرش عمیق فلسفی شکل گرفته با کمک ایجاد چرخش انرژی در انسان و تخلیه انرژی درونی یعنی انرژی «چی» یا انرژی بایو الکترومغناطیس درون بدن انسان، یکی از قدرتمندترین سبکهای رزمی در جهان می‌باشد. در این هنر عضلات نقش زیادی ایفا نمی‌کنند ویک تای چی کار سعی در رها کردن کل بدن دارد تا این انرژی بتواند در بدن جاری شود و در موقع مناسب بتوان از آن برای دفاع یاحمله استفاده کرد. تای چی چوان روش مشت زنی یا هنر رزمی است که بر اساس مفاهیم فلسفی آن سعی در به تعادل رساندن همه چیز دارد که در حقیقت نماد یین و یانگ محصول این فرایند است. «تای چی» در فلسفه تائو به معنای فرایندی است که «ووچی» را به «یین و یانگ» تبدیل می‌کند و تای چی چوان هنر رزمی است که بر اساس این مفهوم عمیق و فلسفی بنا شده‌است. اساتید تائو صدها سال پیش با معرفی تای چی در حقیقت هنر رزمی را معرفی نمودند که هماهنگ با ریتم‌های طبیعت و قوانین حاکم بر طبیعت باشد تا در سطوح بالا نیز منتهی به ادراک طبیعت گردد. تای چی ابتدا بدن را متعادل می‌سازد، سپس انرژی درونی انسان، ذهن، تنفس عواطف، طبیعت و روح را متعادل می‌سازد.

هنر رزمی تای چی چوان بر اساس ۱۳ الگوی اصلی شکل گرفته که این ۱۳ الگو عناصر شکل دهنده طبیعت و عناصر اولیه جهان هستند که اساتید کهن این رشته با مطالعه عمیق روی خواص این عناصر کاربردی رزمی یافتند که با طبیعت هماهنگ باشد.

از این ۱۳ الگو، ۸ الگو مربوط به ۸ نوع جین، یا هشت نوع ضربه و دفاع مختلف با تخلیه انرژی درونی می‌باشد که از تئوری هشت سه خطی ئی چینگ الهام گرفته شده‌است و ۵ الگوی دیگر آن مربوط به ۵ نوع حرکت استراتژیک در تای چی می‌باشد که از تئوری ۵ عنصر الهام گرفته شده‌است. به همین دلیل می‌گویند تای چی باعت هماهنگی انسان با طبیعت می‌شود که در فلسفه وجودی انسان نیز این امر قرار دارد. اما امروزه به دلیل خواص بسیار زیاد این رشته و تأثیراتی که در تنظیم میدان انرژی و به دنبال آن تقویت جسم و روح دارد به عنوان هنر سلامت زیستن در سطح جهان مطرح است. تای چی به عنوان هنری زیبا با تأکید بر جنبه هنریِ آن در تمام سنین و شرایط تمرین می‌شود و امروزه کاربرد رزمی آن استفاده کمتری دارد.

تای چی چوان دارای ۵ سبک رزمی می‌باشند که عبارتند از: یانگ؛ چن؛ وو؛ سون؛ وو-هاو
در مورد بخش رزمی تای چی، قابل ذکر است که این هنر بخش‌های رزمی مختلفی دارد که عبارتند از:

- دوی لین: به مبارزات نمایشی دو یا چند نفره می‌گویند که به صورت قرار دادی و از پیش تعیین شده اجرا می‌شود و نفرات فقط تکنیک‌های رزمی دفاع و حمله را روی یکدیگر نمایش می‌دهند.

- چین نا: به این روش به اصطلاح دفاع شخصی نیز گفته می‌شود که با استفاده از تکینیک‌های رزمی هر سبکی طراحی می‌شود که شامل تکنیک‌های قفل مفصل و شناخت نقاط حساس بدن می‌باشد. این نوع مبارزه به دلیل خطر ناک بودن اجرای آن در مراکز آموزشی صرفاً به صورت تمرینی کار می‌شود.

-تویی شو: تویی شو در لغت به معنای فشردن و هل دادن دست‌ها می‌باشد، بخش مبارزات حسی و درونی تای چی است که مبتنی بر استفاده از انرژی چی می‌باشد، در این مبارزات حریفان دائماً در حال شناخت یکدیگر هستند به همین دلیل به آن هنر شناخت حریف هم می‌گویند که این هنر موجب تجربیاتی در شناخت می‌شود که در تمام زندگی قابل استفاده‌است. این نوع مبارزه با استفاده از حس و انرژی درونی صورت می‌گیرد و مانند شنیدن و پاسخ دادن، دو مبارزه دائماً در حال تمرکز بر نیروی درونی یکدیگرندو زمانی که یکی از حریفان اعمال نیرو می‌کند. طرف مقابل به اصطلاح در حال شنیدن و هدایت نیروی حریف است و زمانی که نیروی حریف اعمال شد طرف دیگر به پاسخ دادن و یا اعمال نیرو می‌پردازد. تا جائیکه یکی از حریفان از موقعیت استفاده کرده و تعادل نفر مقابل را برهم بزند. این نوع مبارزه به دلیل این که افراد به صورت حسی در حال سنجش نیروی یکدیگرند، شم مبارزاتی را بالا برده و باعث تقویت نیروی درونی می‌شود. برخی معتقدند، تویی شو ریشه و منشأ پیدایش ورزش جودو می‌باشد.

تویی شو کاملاً تحت قوانین بین‌المللی انجام می‌پذیرد و بدون خطر و آسیب دیدگی است و در حال حاضر مسابقات تویی شو در سطوح مختلف برگزار می‌شود که مؤسسه ورزشی ووشو و مطالعات انرژی درونی ایران به صورت فعال در این مسابقات شرکت می‌کند؛ اولین مدالهای جهانی تویی شو در تاریخ ورزش ایران نیز متعلق به استاد حامد کاتوزی مدیر این مؤسسه می‌باشد. تمرینات تویی شو نیز مانند دیگر سبکهای رزمی فرمهایی دارد که به صورت دو نفره اجرا می‌شود و کمک به ایجاد مهارت در شناخت حریف و حفظ مرکز ثقل خود می‌کند و حریفان چرخش انرژی و تبادل آن را نیز تجربه می‌کنند.

این ورزش در رده ورزشهای رزمی نرم و درونی قرار دارد و باعث می‌شود تا عضلات بدن با انجام تمرینات نرم و ساده، انعطاف‌پذیر و قوی شوند. تمرینات و نرمشهای تای جی چوان با حرکات کند، آرام، و معمولاً به صورت گروهی هنگام صبح انجام می‌شوند. متخصصین این ورزش معتقدند که تمرینات تای جی به صورت دسته جمعی، اثر بهتری نسبت به تمرینات فردی آن دارد. این ورزش چینی در خود کشور چین از طرفداران زیادی برخوردار است. در ایران علاقه‌مندان به این رشته در سه بعد قهرمانی، همگانی و درمانی به فعالیت می‌پردازند. ورزشکاران تای جی چوان در دو قالب سنتی و مدرن (مسابقاتی) فعالیت می‌کنند. هم اکنون شیوه سنتی و اصیل چن تای جی و یانگ تای جی در شهرهای تهران، اصفهان، سردشت و بندر بوشهر و مشهد بصورت متمرکز آموزش داده می‌شود. بنیانگذار تای چی در ایران استاد حسین داوودی پناه (داداشی) می‌باشد.^[۱]

فواید تای چی[ویرایش]

تحقیقات به عمل آمده نشان می‌دهد که تای چی قادر است تا بیماریهای شدید، مزمن و حتی ژنتیکی را درمان کند. به طور مثال با تمرین تاجی می‌توان امراض قلبی را درمان و یا از بروز آنها جلوگیری کرد. همچنین این ورزش می‌تواند استرس را از بین برد. تمرینات تنفسی این ورزش همچنین می‌تواند به سالم ماندن ریه و بهبود جریان گردش خون در بدن نیز کمک کند. آهستگی و نرمی در تمرینات تای چی باعث می‌شود تا تمرکز فکری بالا رود که این مسئله خود به کنترل دستگاه عصبی فرد در شرایط بحرانی و فشارهای عصبی بسیار کمک می‌کند. از فواید عمده تای چی می‌توان به تقویت عضلات بدن، انعطاف‌پذیری و نرم شدن ماهیچه‌ها و زردپی‌ها، تمرکز و آرامش فکری، تقویت روحی و عصبی و آموزش دفاع شخصی اشاره کرد.^[۲]

سبک‌های تای چی[ویرایش]

در تای جی پنج سبک اصلی وجود دارد که از میان آنها برخی سبک‌های مدرن نیز بوجود آمده‌اند: - سبک چن (به انگلیسی: Chen) - سبک یانگ (به انگلیسی: Yang) - سبک وو یا وو هاو (به انگلیسی: Wu Hao) - سبک وو یا وو چوان یو (به انگلیسی: Wu) - سبک سون (بهانگلیسی: Sun)

سبک‌های مدرن دیگری نیز در این ورزش وجود دارند. برای مثال سبک دورگه(به انگلیسی: hybird) و جوانه‌ها(به انگلیسی: offshoots) از مهم‌ترین این سبک‌های مدرن هستند. سبک چن توسط چن وان تینگ نسل نهم از خاندان چن در روستای چن جیاگو از توابع شهرستانجیائوتزو در استان هنان، چین بنیان نهاده شد. چن وان تینگ یک ژنرال بازنشسته ارتش از دوران امپراتوری مینگ بود که طی سالهای ۱۶۰۰ الی ۱۶۸۰ میلادی می‌زیسته‌است. طبق یکی از روایت‌ها، سبک چن از تای چی چوان منشأ سبک‌های دیگر می‌باشد و سایر سبک‌ها (به جز سبک وودانگ) از آن منشعب شده‌اند. این شیوه بخاطر حرکات قدرتی و انفجاری ضمن اجرای حرکات نرم، آرام و موزون تای جی چوان معروف می‌باشد.

یکی از ۴ استاد بزرگ و وارث خاندان چن در روستای چن جیاگو چن ژنگلی می‌باشد که ایشان جزو ۱۰ استاد بزرگ ووشو در جهان و همچنین رئیس فدراسیون خاندان چن می‌باشد. روایت ایشان از سبک چن، از سال ۱۳۸۰ شمسی توسط استاد حسین میرمحمدی (پیشکسوت ووشو) در ایران پایه ریزی و تدریس شده است و هم اکنون در مراکز متعددی آموزش داده می‌شود. استاد چن ژنگلی در کشورهای مختلف جهان جنریشن (شاگرد ویژه برای آموزش و ترویج چن تای جی) دارند؛ که جنریشن ایشان در منطقه خاورمیانه آقای عباس حمزوی (داور و مربی رسمی فدراسیون ملی چین، داور و مربی رسمی فدراسیون ج. ا. ایران، دان ۵ تایچی از فدراسیون ج. ا. ایران و دان ۴ رشته تخصصی چن تای جی از فدراسیون جهانی ووشو، همچنین مربی بین‌المللی تایچی زیر نظر فدراسیون جهانی ووشو) می‌باشند. استاد عباس حمزوی بورد تخصصی تایچی درمانی را در کشور آمریکا زیر نظر پروفسور لین گذرانده است.

سبک استاندارد فدراسیون جهانی ووشو^[۳][ویرایش]

تای چی سبک استاندارد نخستین بار در سال ۱۹۵۶ با معرفی فرم ۲۴ حرکتی استاندارد به دنیای تای چی معرفی شد. کمیتهٔ ملی ورزش چین، که زیر نظر دولت چین اداره می‌شود، از چندین سال قبل از این تاریخ در تدارک ایجاد شاخه‌ای از تای چی بود که پتانسیل تبدیل شدن به ورزشی همگانی را دارا بوده و در ارتقاء سلامتی عموم جامعه نقش داشته باشد. در حرکتی بزرگتر نیز انجمن ووشوی چین به دنبال معرفی ووشوی خود به دنیا و جایگاه سازی آن به عنوان ورزش رزمی بومی چین در کنار کاراته ژاپن و تکواندوی کره بود که جایگاه بین‌المللی بالایی داشتند و مقبولیت زیادی در کشورهای غربی پیدا کرده بودند. با این هدف کمیتهٔ ملی ورزش چین استاد لی تیان جی (به انگلیسی:Li TianJi) را در راس هیاتی از اساتید تای چی مسئول این پروژه نمود. پس از چندین سال تلاش سرانجام نتیجه آن در قالب فرم استاندارد ۲۴ حرکتی تای چی چوان و فرم استاندارد ۳۲ حرکتی شمشیر جییِن عرضه شد. این فرم‌ها تحت عنوان تای چی استانداردِ ساده شده (بهانگلیسی: Standard Simplified taijiquan) نامیده شدند. اساس این فرم و حرکات استفاده شده در آن از فرم تای چی خاندان یانگ برگرفته شده است، هر چند که هیچ‌یک از اساتید خاندان یانگ در آن زمان برای مشورت دعوت به همکاری نشدند.

در نتیجه خمیرمایه حرکات این فرم و ترکیب و توالی قرار گرفتن آنها مطابق دانش، تجربه و صلاح دید هیئت تحت نظر استاد لی تیان جی تغییر یافته و شکل گرفت. این شاخه از تای چی روز به روز با حمایت انجمن ووشوی چین و بعدها فدراسیون جهانی ووشو، به سرعت گسترش پیدا کرده است. فرمهای استاندارد پس از استاد لی تیان جی، توسط برادرزادهٔ او استاد لی دُویین (Li Deyin)، تا به امروز گسترش زیادی پیدا کرده است. فرمهای استاندارد ۸ حرکتی، ۱۶ حرکتی، ۲۴ حرکتی، ۳۲ حرکتی و ۴۲ حرکتی دست (تای چی چوان)، و فرم‌های ۳۲ حرکتی و ۴۲ حرکتی شمشیر جییِن (تای چی جیین) اهم آنها را تشکیل می‌دهد. فرم بادبزن استاندارد و نیز فرم مبارزهٔ دونفره دویی لییَن از این دسته هستند. در ایران نیز همانند سایر کشورها، شاخه تای چی استاندارد گسترش زیادی پیدا کرده است و تعداد زیادی از تای چی کاران در کشور از آن بهره می‌برند. شایان ذکر است که به دلیل شباهت سبک استاندارد به تای چی سبک یانگ، بعضاً و نیز به جهت سهولت برقراری ارتباط بیشتر مخاطبان خود با این سبک، از آن با نام سبک یانگ یاد می‌شود که تعبیر دقیقی نیست. در ادامه در شرح آنچه به راستی تای چی سبک یانگ می‌باشد و حاصل فعالیت‌ها و دانش اساتید خاندان یانگ در طول سالهای متمادی است، مطالبی آورده شده است.

سبک سنتی خاندان یانگ^[۴][ویرایش]

تای چی چوآن سبک یانگ یکی از نگین‌های ارزشمند سرزمین چین در دنیای هنرهای رزمی می‌باشد. از دوران بنیان‌گذار تای چی چوآن سبک یانگ، یانگ لوچان، فرزندانش یانگ بان هو و یانگ جیان هو، نوه‌هایش یانگ شاو هو و یانگ چنگ فو، نتیجه‌های او یانگ جنگ مینگ، یانگ جنگ جی، یانگ جنگ دو و یانگ جنگ گو، همگی با کمک یکدیگر تلاشی یکپارچه در راستای تحقق، توسعه، تکامل و گسترش تای چی چوآن داشته‌اند. تای چی چوآن سبک یانگ با طراحی دقیق در ساختار، زیبا، رها، آهسته و جاری است و در عین حال جنبه‌های رزمی این هنر حفظ شده است. همچنین روشی برای ارتقای سلامتی و درمان بیماری می‌باشد.

تای چی خاندان یانگ توسط یانگ لوچان در اواخر قرن هجدهم بوجود آمد. خاندان یانگ به همراه چهار خاندان دیگر، خاندان چِن، خاندان وو (از نسل وو یوشیانگ)، خاندان سون و خاندان وو (از نسل وو چوآن یو)، پنج خاندان تای چی سنتی را تشکیل می‌دهند که میراث خود را از زمانهای دور نسل به نسل تا به امروز حفظ کرده‌اند و در راستای بسط، گسترش و آموزش آن کوشیده‌اند. تمامی این خاندانهای نامبرده شده، آموزهای خود را توسط نسل‌های حال حاضر خود به علاقه‌مندان و هنرجویان تای چی چوآن منتقل می‌کنند. نسل‌های حال حاضر خاندان یانگ، استاد یانگ جنگ دو (نسل چهارم) و استاد یانگ جون (نسل ششم) می‌باشند. بزرگان و اعضای تمامی این پنج خاندان با یکدیگر روابط بسیار عمیق و دوستانه دارند و یکدیگر را در راستای گسترش تای چی سنتی در سراسر جهان یاری می‌دهند.

شباهت‌های سبک تای چی استاندارد به تای چی سنتی خاندان یانگ، به دلیل اینکه اساس سبک تای چی استاندارد از تای چی خاندان یانگ گرفته شده است، واضح و روشن است. با این حال تفاوتهای آشکاری در صورت و معنا با یکدیگر دارند که این دو سبک تای چی را از یکدیگر متمایز می‌نماید. آگاهی نسبت به وجوه اشتراک و وجوه تمایز این دو سبک، تای چی کاران را در رسیدن هرچه دقیق تر و سریع تر به اهداف خود یاری می‌کند، چرا که هر کدام تای چی کاران را به منزلی متفاوت از دیگری رهنمون است. 
شایان ذکر است که برشمردن تفاوتهای میان سبکها به معنای نفی یک سبک نیست. تمامی سبکهای تای چی اعضای یک خانوادهٔ بزرگ هستند که از ریشه‌ای یکسان برآمده و در عین حال هر یک مسیر منحصربه‌فرد خود را طی کرده و به دنبال هدفی برگرفته از منظر پدید آورندگانشان سیر می‌کنند.

تاریخچه تای چی[ویرایش]

روایت اول: طبق اسناد موجود گفته می‌شود «چانگ سان فنگ» (Zhang San Feng) در سال ۱۱۰۱ پس از میلاد، اولین شخصی بوده که تای چی چوان را ابداً کرده، همچنین گفته می‌شود که در زمان سلسله لیانگ (۵۰۲ – ۵۵۷ پس از میلاد) تکنیکها و فرمهایی شبیه به تای چی چوان وجود داشته‌است که توسط «هان گونگ یو»، «چنگ لینگ شیء» و " چنگ بی " تدریس می‌شد. بعدها در سلسله تانگ (۶۱۸ – ۹۰۷ پس از میلاد) «شو شوان اوینگ»، «لی دائو زی» و «یین لی پنگ " تکنیکهای رزمی مشابهی را تدریس می‌کردند که این تکنیکها بدین نامها بودند: تمرینات ۳۷ وضعیت – تکنیکهای فرا آسمانی – هفت آسمان کوچک (این تکنیک بیش از ۱۷ وضعیت داشته‌است). صحت این روایات مورد بحث است و در واقع به طور قطع مشخص نیست که تای چی چوان را چه کسی و در چه زمانی خلق کرده است؛ تنها بدان علت که تاریخ ثبت شده بیشتری از "چانگ سانگ فنگ» موجود است، اغلب خلق تای چی چوان را به او نسبت می‌دهند.

طبق اسناد تاریخی موجود تاریخ مینگ، «چانگ سان فنگ " راهبی تائوئیست از کوههای وودانگ بوده‌است، البته بر این اسناد نیز شک و شبهاتی وارد است زیرا بر این اساس چانگ سان فنگ در آن زمان می‌بایست بیش از ۵۰۰ سال سن داشته باشد (که البته ممکن است باور این مسئله در عصر حاضر دشوار باشد، اما درتاریخ فرهنگ چین و تائو افراد بسیاری با عمرهای طولانی وجود داشته‌اند)، در هرصورت نقل شده چانگ سان فنگ با دیدن مبارزه یک مار و یک درنا یکباره متوجه تکنیک‌هایی می‌شود که باعث می‌شود تای چی چوان را خلق کند. بعد از او "وانگ زونگ " در استان شانشی، "چن تونگ ژو» در استان ون، «ژانگ سونگ شیء» درهای یان، «یه جی می» در سی مینگ، «وانگ زونگ یو» در شان یو، و «چیانگ فا» در هوبی، تای چی را ادامه دادند. تکنیکهای تای چی چوان تا ۱۴ نسل منتقل شد و تکنیکهای تای چی به شمالی و جنوبی و قدیمی و جدید تقسیم شد که سبک جدید تای چی را «چن یو بن» و سبک قدیم را "چن چانگ شینگ " ادامه دادند.

«چن چانگ شینگ " تای چی را به پسرش "گنگ یون» و همچنین خانواده‌اش «چن» آموخت، او همچنین تای چی چوان را به افرادی بیرون از خانواده چون «یانگ لوچان» و «لی بو کویی " یاد داد که هر دو از استان هوبی بودند. این فرم را فرم ۱۳ حرکتی قدیم می‌گفتند. بعدها "یانگ لوچان» تای چی را به دو پسرش «یانگ بان هو» و «یانگ جیان هو» یاد داد؛ و «یانگ جیان هو» نیز به دو پسرش «یانگ شائو هو " و " یانگ چنگ فو» یاد داد، به این سبک از تای چی چوان که در خاندان «یانگ» پرورش و گسترش پیدا کرد را سبک «یانگ» می‌گویند. همچنین فردی به نام «وو چوان یو» تای چی را از «یانگ بان هو» یاد گرفت و سبک «وو» را پایه‌گذاری کرد. «چن یو بن» نیز سبک جدید خود را به «چن چینگ پینگ» که خالق سبک "ژاو باو " تای چی چوان است یاد داد.

«وو یو شیانگ " سبک قدیم تای چی را از "یانگ لوچان» و سبک جدید را از " چن چینگ پینگ " یاد گرفت و سبک "وو هاو " را ابداع کرد. به دلیل نقش بسیار مؤثر هاو وی جن در گسترش این سبک و به دلیل ایجاد تمایز با دیگر سبک وو (سبک وو چوان یو)، نام او، هاو، را به انتهای نام این سبک اضافه کردند و به سبک وو-هاو مشهور شد. «سون لو تانگ " پس از فراگیری سبک "هاو» سبک «سون» را به وجود آورد. تمام این سبکهای ذکر شده در چین و آسیای جنوبی محبوب بودند اما «سبک یانگ» از بقیه آنها محبوب تر بود.

روایت دوم: طبق روایت خاندان چن، ایشان معتقدند تای چی چوان، در روستای چن جیاگو، توسط استاد چن وان تینگ(۱۶۰۰–۱۶۸۰ پس از میلاد) معرفی شده‌است. نقل شده فرم اولیه‌ای که چن وان تینگ ابداً نمود، شامل ۵ ست (ست اول:۱۳ حرکتی و چهار ست دیگر) فرمهای معمول چن بود به اضافه یک فرم ۱۰۸ حرکتی مشت بلند و یک ست از پائو چویی canon fist، که در مجموع ۷ ست را شامل می‌شد. فرمهای سبک چن به دو بخش اصلی لائو جیا (فرم‌های قالب قدیم) و شین جیا (فرمهای قالب جدید) تقسیم می‌شوند. قالب شین جیا (قالب جدید)، توسط چن فاکه (۱۸۸۷–۱۹۵۷) ساخته شد و پیش از وی صرفاً لائوجیا (قالب قدیم) کار می‌شده است.

فرم‌های لائو جیا نیز خود به دو بخش ای لو (راه اول) و آر لو (راه دوم) تقسیم می‌شوند. بخش ئی لو (راه اول) شامل، فرمهای آرامتر و دورنی تر تای چی است و بخش آر لو (راه دوم) در حقیقت همان سبک پائو چویی (canon fist) است که شامل حرکات سرعتی و قدرتی می‌باشد. فرمهای شین جیا (قالب جدید) بیشتر شامل حرکات تای چی به همراه تکنیهای تخلیه انرژی بیشتر، ترکیبات پیچیده‌تر و بیچش‌های بیشتر و حرکات چین نا می‌باشد که در مجموع برکاربرد رزمی تای چی تأکید بیشتری دارد. اما فرمهای لائوجیا، ئی لو بسیار آرامتر هستند و بر چرخش انرژی تأکید بیشتری داشته و در مجموع فرمهای آهسته تری هستند.

در عصر حاضر ما چهار استاد بسیار برجسته از خاندان چن وجود دارند که میراث دار این خاندان می‌باشند، این اساتید عبارتند از: چن ژنگ لی Chen Zheng Lei، چن ژیائو وانگ Chen Xhiao Wang، وانگ ژیان Wang Xian، ژو تین چای Zhou Tianchai. که به این اساتید «چهار ببر خاندان چن» یا «چهارمبارزِ مرید بودا» در خاندان چن می‌گویند. سپس استادی به نام یانگ لوچان، از خاندان چن، تای چی را آموزش دیده و با مطالعه رساله‌های کهن تای چی، سبک یانگ تای چی را معرفی نمودند، سایر سبکهای تای چی نیز از شاگردان ایشان بوده و یا از شاگردان ایشان آموزش دیده بودند.

تای چی در ایران[ویرایش]

تای چی در سال ۱۳۶۶ شمسی توسط استاد حسین داوودی پناه (داداشی) در ایران بنیانگذاری شد (مطابق نامه شماره ۶۱۸۹ مورخ ۱۳۶۶/۵/۱۸ اداره کل تربیت بدنی استان تهران) ودر سال ۱۳۶۸ انجمن تای چی چوان و دفاع شخصی ایران توسط ایشان تأسیس گردید. این رشته بدنبال تأیید هئیت علمی دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی و اساتید دانشکده تربیت معلم، در ۱۳۶۹ مجوز فعالیت در سراسر کشور را دریافت کرد (مطابق نامه شماره ۱۹/۷۵۶ مورخ ۱۳۶۹/۲/۲معاونت امور فرهنگی و آموزشی سازمان تربیت بدنی کشور). تلاش مستمر بنیانگذار و حمایت سازمان تربیت بدنی موجب شد انجمن تای چی چوان و دفاع شخصی ایران در سال ۱۳۷۰ شمسی (۱۹ دسامبر۱۹۹۱ میلادی) به عضویت فدراسیون جهانی ووشو در آید. بازدید هئیت عالی رتبه وزارت ورزش چین از حرکات تای چی چوان ووشوکاران ایران در سال ۱۳۷۰ و دعوت از تیم ایران جهت شرکت در مسابقات جهانی، حضور تیم تای چی ایران در مسابقان جهانی شانگهای و کسب مدال طلا توسط استاد داودی پناه در سبک تای چی چوان(۱۳۷۱)، عضویت انجمن تای چی ایران در فدراسیون آسیایی ووشو، تشکیل کمیته ورزشهای چینی در سازمان تربیت بدنی و تحت پوشش قرار دادن انجمن تای چی چوان (مطابق نامه شماره ۱۹/۶۴۹۵ مورخ ۱۳۷۱/۷/۲۰ معاونت امور فرهنگی و آموزشی سازمان تربیت بدنی)، تبدیل کمیته مذکور به فدراسیون هنرهای رزمی چینی (۱۳۷۲)، شرکت کردن تیم ایران در مسابقات جهانی ووشو (۱۹۹۳ مالزی، ۱۹۹۷ ایتالیا و . . .)، شرکت در سمینارهای بین‌المللی داوری و مربیگری و کسب مدالهای متعدد توسط ووشوکاران کشور، منجر به آن شد که فدراسیون ووشوی جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۳۸۳ تاسسیس شود و رشته‌های متنوع ووشو ازجمله تای چی چوان را در خود جای دهد مسولیت سبک تای چی چوان از بدو بنیانگذاری تا سال ۱۳۹۲ برعهده استاد حسین داودی پناه بوده است و علاوه بر سبک یانگ تای چی و چن تای چی، سبک‌های نرم درونی دیگری همچون باگواژانگ (پاکوا) و هسینگ آی چوان (شینگئی چوان) را تحت پوشش خود داشته است. تیم تای چی چوان ایران در مسابقات جهانی تای چی چوان که در سال ۲۰۰۹ در هنگ کنگ برگزار گردید، با کسب ۱۷ مدال (۷ مدال طلا، ۴ نقره و ۶ برنز) و ۳ کاپ ارزشمند جهانی (کاپ اجرای حرکت گروهی، کاپ ویژه بهترین هماهنگی و جام عالی مسابقات) در میان ۴۲ تیم شرکت کننده، به مقام نخست دست یافت.

{{

تانگ سودو(Tang SooDo)(당수도 کاراته کره ای) یک هنر رزمی پیشرفته مبارزه ودفاع شخصی کره ای است که امروزه دربین هنرهای رزمی به دلیل اینکه شامل بخشهای مبارزه ، دفاع شخصی ، فرم و فرم های مخصوص سلاح است بعنوان یک ورزش رزمی کامل مورد استفاده قرار می‌گیرد. این هنر رزمی یک سبک قدیمی و متعلق به بیش از دو هزار سال پیش است که در ابتدا در کشور کره پایه ریزی شد و امروزه در سراسر جهان مورد استفاده قرار می‌گیرد مبارزاتش همانند سبکهای آزاد کاراته است و سیستمهای دفاع شخصی و سلاح آن منحصربه‌فرد است چون برگرفته از سبکهای سنتی کشور کره است.^{[نیازمند منبع]}

تاریخچه سبک تانگ سودو[ویرایش]

این هنر رزمی که مراحل بسیار سختی را تا مرحله تکمیل سپری نموده است توسط کوان جانگ نیم هوانگ کی از کشور کره در سال 1945 ابداع گردید، استاد بزرگ هوانگ کی زمانی که 7 ساله بود به فراگیری هنرهای رزمی کره ای از جمله تکیون و هنر دفاع شخصی و دیگر هنرهای رزمی سلاح سنتی کره مشغول بود او بعد از اتمام تحصیلات متوسطه و دبیرستان در راه آهن منچوری مشغول به کار شد ،استاد که در آن زمان فقط 22 سال سن داشت به یک استاد چینی بنام یانگ کوک جین که در هنرهای رزمی مهارت ویژه ای داشت معرفی گردید تا هنرهای رزمی را نزد ایشان فرا بگیرند کوان جانگ نیم هوانگ کی که تلفیقی از هنرهای رزمی کره ای و چینی را آموخته بود بعد از یک سال ممارست نزد استاد یانگ به کره اشغال شده توسط ژاپن بازگشت ولی اجازه تدریس هنرهای رزمی را در کشور خود نداشت او همچنان با مطالعه کتب رزمی و همچنین بررسی سبکهای ژاپنی بخصوص کاراته ژاپنی در زمان جنگ جهانی دوم توانست در نوامبر 1945 زمانی که جنگ پایان یافته بود،مودوک کوان (مدرسه تقوا و پرهیزکاری و فضیلت در هنرهای رزمی ) را تاسیس کند مودوک کوان که جزء 5سبک اصلی هنرهای رزمی کره ای محسوب میشد فرصت خوبی بود تا استاد هنر خود را معرفی نماید.استاد در ابتدای کار هنر خود را هوا سودو نامید و هنر او به هواسودو مودوک کوان شهرت یافت اما با توجه به عدم استقبال از هوا سودو استاد که مطالعه عمیقی در هنرهای رزمی چینی و ژاپنی داشت نام هوا سودو را به تانگ سودو به معنی هنر تیغه دست یا راه وروش دست چین با ادغام کاراته ژاپنی در مو دوک کوان معرفی کرد. تانگ سودوخیلی سریع در کره جنوبی معرفی و گسترش یافت وچون تلفیقی از کاراته اوکیناوا و سبکهای چینی و کره ای بود به کاراته کره ای شهرت جهانی پیدا کرد و امروزه در سراسر جهان علاقه‌مندان زیادی در این هنر رزمی زیباو دفاع شخصی کره ای مشغول فعالیت هستند و فدراسیون جهانی مودوکوان کره جنوبی بعنوان فدراسیون اصلی سبک و یک سازمان جهانی بین قاره ای ،فدراسیون بین‌المللی و آکادمی های فراوانی بنام تانگ سودو یا کاراته کره ای جهت گسترش این هنر رزمی در دنیا تاسیس شده است . استاد بزرگ هوانگ کی در سال 2002 دار فانی را وداع گفت و هنر ابداعی خود را برای همیشه برای جهانیان به یادگارگذاشت.

فلسفه سبک تانگ سودو[ویرایش]

انسان در دنیای هنرهای رزمی سیستمهای متفاوتی را می یابد که هریک دارای روش خاص است استادان هنرهای رزمی استیل های قدیمی و ناشناخته را بطور مداوم و مستمر آشکار و معرفی میکنند بعضی تاکید بروی کاتا دارند و بعضی ها بروی قدرت و بعضی فرم را همراه با فلسفه وجودی آن به صحنه می آورند ولی تانگ سودو یک هنر رزمی مرموز سلحشوران کره ای است که علاوه بر در نظر گرفتن فرم و قدرت از یک پایه فلسفی و فیولوژیکی غنی نیز برخوردار است در هر دوره تاریخ امپراطوری متدهای گوناگونی برای جنگیدن بکار برده میشد برای مثال در دوران قدیم سادوموسول پرتاب شن و سنگ را که مهارت زیادی در آن داشتند بعنوان روش رزمی بکار یگرفتند و دیگران شیوه های شمشیر زنی را در جنگ مورد استفاده قرار میدادند با تکامل سیستمهای قدیمی تمرینات پیچیده تری مطرح شدند ،استفاده از نیزه و عصا و پرتاب چاقو و ستاره های پره دار از تکنیکهای مهم به شما میرفتند ،سپس مفهوم بکار گیری نیروی دشمن در جهت ضربه زدن علیه خود او کشف شد ، در زمانهای دیگر اسلحه های سرد دیگر مانند چوبهای بلند و کوتاه ، خنجر ، چاقوهای لبه دار ، بادبزن ، شمشیرهای یک سر و دو سر و طناب و کمربند نیز ترویج زیادی پیدا کردند. تمام این متدها و تکنیکها از فرم تا تکنیکهای مبارزه و سلاح در هنر رزمی تانگ سودو دیده میشود. امروز فلسفه اصلی تانگ سودو که مفهومی جهانی دارد همان اتحاد بین ملتهاست که همه با هم برای زندگی پایدار تلاش میکنند و تانگ سودو را واسطه این عمل در رقابتهای سالم و دوستانه میدانند.

سازمان بین قاره ای سبک تانگ سودو[ویرایش]

قویترین سازمان تانگ سودوسازمان بین قاره ای intercontinental tangsoodo Organization -ITO) که در آمریکا مستقر میباشد و توسط گرند مستر دومینیک جیکوبه در حال فعالیت میباشد این سازمان در کشورهای آمریکا ، بلژیک ، ایرلند ، یونان ، هلند، ایتالیا،انگلیس و ایران بصورت گسترده فعالیت دارد و ریاست سازمان گرند مستر دومینیک در سال ۲۰۰۰ به عنوان مرد رزمی سال در آمریکا معرفی گردید . بنیانگذار سبک تانگ سودو در ایران استاد رحیم سهراب زاده بوده دارای نمایندگی رسمی از سازمان ITO در ایران میباشد.^[۱]

نماینده رسمی سبک تانگ سودو در ایران[ویرایش]

라힘 소흐라브자데 تنها نماینده فدراسیون جهانی و دولتی مودوکوان تانگ سودو کره جنوبی WMDKGFو سازمان جهانی و بین قاره ای در کشور استادرحیم سهراب زاده می باشد که پس از حضور در سمینارهای مختلف بین‌المللی و جهانی در کشورهای مختلف و دریافت دان ۵^{[نیازمند منبع]} از فدراسیون جهانی مودوکوان تانگ سودو کره جنوبی و سازمان جهانی بین قاره ای آمریکا نمایندگی سبک را برای کشورمان ایران اخذ نمودند، استاد سهراب زاده عضو کمیته فنی و همچنین عضو کمیته دفاع شخصی و یکی از مدرسین برجسته و جویای نام کمیته دفاع شخصی در سازمان جهانی تانگ سودو است ودر اغلب سازمانهای معتبر هنرهای رزمی در کشورهای آسیایی و اروپایی عضویت داشته و در سمینارهای سراسری رشته های مختلف رزمی حضور می یابد، ضمناً ایشان از اساتید قدیمی سبک هاپکیدو کشور بوده و ورزشهای کوک سول وان، کاراته و رزم آوران را نیز تا درجه استادی تجربه نموده است و تانگ سودو و یوگای نظامی را نزد استاد بزرگ دومنیک جیگوبه دارنده دان 9 تانگ سودو و ریاست سازمان بین قاره ای فرا گرفتند،اکنون تانگ سودو (کاراته کره ای ) با مدیریت ایشان در بیشتر استانهای کشور فعال است و توانسته علاقه‌مندان بسیار زیادی را جذب این رشته بنماید و این بخاطر بار فنی استاد سهراب زاده و علاقه وافر هنرجویان و مربیان این رشته کره ای است.^{[نیازمند منبع]}

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «تانگ سودو»، ویکی‌پدیای ، دانشنامهٔ آزاد (بازیابی در ۳۰ آبان ۱۳۹۱).

هاپکیدو
Hapkido tournament in Korea.
نام	هاپکیدو
شناخته شده به نام	Hap Ki Do, Hapki-Do
تاکید	گلچين شده و چندتبار
کشور مبدا	کره جنوبی
پدیدآور	چوئی یونگ سول
افراد شناخته شده	چینیل چانگ, جی هان جا, چونگ کی تا, میونگ کوانگ سیک, هان بونگ سو, میونگ جا نام, جیون هوان پارک, اوه سلیم, کیم یون سانگ جکی جان وسلی اسنیپس
والد	هنرهای رزمی کره
هنرهای پیشین	بیشتر دایتو ریو آیکی جوجوتسو,تکواندو.
هنرهای پسین	سین مو هاپکیدو, هانکیدو, هوا رانگ دو, هوی جیون مو سول, هان پول هاپکیدو, کوک سول ون, موسول هاپکیدو, هاپکیدوی رزمی
المپیک	(شاید در 2016 یا 2022)

هاپکیدو نوعی هنر رزمی کره‌ای و از انواع دفاع شخصی است و کمتر بر حمله تکیه دارد.^[۱] این رشته یکی از تلفیقی‌ترین سبک‌های رزمی محسوب می‌شود. بنیانگذار هاپکیدو رزمی‌کار کره‌ای چوئی یونگ سول است. وی یکی از سبک‌های جوجیتسو به نام دایتو ریو آیکی جوجوتسو را در ژاپن آموخته بود. وی پس از جنگ جهانی دوم به کره جنوبی بازگشته و آموزش هنر رزمی خود را با تلفیق تکنیک‌های رشته‌های کره‌ایتکواندو، ژاپنی جودو (که خود از سبک‌های منشعب شده از جوجیتسو محسوب می‌شود)، سبک‌های چینی شائولین کونگ‌فو، و بوکس غربی آغاز کرد.^[۲]

در هاپکیدو از اطلاعات نقاط حساس عصبی، تکنیک‌های قفل مفصل، انواع فنون گلاویزی و پرتابی، ضربات مشت و لگد و سلاح‌های سنتی از جمله خنجر، شمشیر، طناب، نانچاکو، عصا، و انواع چوب برای غلبه بر حریف استفاده می‌شود. نام این رشته مشابه آیکیدو است در حالی که شباهت کمی دارند.^[۳]بازیگران معروفی مانند جکی چان، آنجلا مائو، کارتر وانگ و دیگران از شاگردان جین پال کیم در هاپکیدو بوده‌اند.مربی جکی چان در هاپکیدو - جین پال کیم

تعریف[ویرایش]

کلمهٔ هاپکیدو به معنی روش (دو) هماهنگی (هاپ) نیروی درونی (کی) است. بر این اساس با استفاده از این فنون می‌توان از نیروی حریف علیه خودش استفاده کرد. این رشته علاوه بر دفاع شخصی بر انضباط روحی و جسمی برای خودسازی تاکید دارد.^[۴]

فلسفه[ویرایش]

هاپکیدو بر سه اصل استوار است: اصل آب، اصل دایره و اصل هماهنگی. در اصل آب، شما حرکات خود را به روانی آب انجام می‌دهید و انرژی را فقط در جهت درست و بهینه استفاده می‌کنید مانند خروش و حرکت آب در رودخانه، اصل دایره به معنی تغییر جهت انرژی به صورت دایره وار است، به طوری که فعالیت شما در طول دفاع یا حمله در یک توپ انرژی نگه داشته می‌شود و اصل همانگی به معنی تناسب فکر و بدن است.^[۵][۶]

اصطلاحات هاپکیدو[ویرایش]

کونگ بانگ جاسه - استقرار[ویرایش]

• یون جاسه - ایستاده با حواس جمع (خبردار)
• کیما جاسه - حالت سوار بر اسب رو به جلو (استقرار پنجاه در پنجاه)
• جون گول جاسه - حالت میز رو به جلو (یک پا جلو و دیگری عقب)
• هوگول جاسه - (استقرار روی پای عقب)
• بیانگ اون جاسه - استقرار مبارزه
• جون شین سوبی جاسه - استقرار روی یک پا* پانگول جاسه - پا به عرض شانه باز (استقرار دفاعی)

جوک سول (پال چاگی) - ضربات پا[ویرایش]

 

یک ضربهء پای دوطرفه.

• آپ چاگی - ضربه رو به جلو
• یوپ چاگی - ضربه با لبهٔ کناری پا
• تیگو چاگی - پرتاب قوسی ضربه
• دیکوم چی مت چاگی - ضربهٔ پرتابی پایی از داخل به خارج با پاشتهٔ پا
• آپ دا مت چاگی - ضربهٔ مستقیم پایین با داخل پا
• هاچ چاگی - ضربهٔ مورب رو به پایی با پاشنهٔ پا از بیرون به داخل
• دیکومچی سونمون چاگی - ضربه به پایین پا
• دیکومچی چا ناریگی - حرکت دوار ضربهٔ پاشنه از بالا به پایین (از بیرون به داخل)
• دیکومچی چا تولیگی - ضربهٔ پاشنه از بیرون به داخل (پای خم)
• دیکومچی کانچول چو دولیگی - ضربهٔ پاشنه از داخل به خارج (پای خم)
• دیکومچی چا میرو نوتکی - ضربه برامدگی پاشنه به سمت جلو
• آن تاری چاگی - ضربهٔ گردان پای مستقیم از بیرون به داخل
• باکات داری چاگی - ضربهٔ گردان پای مستقیم از داخل به خارج
• موروپ چاگی - ضربه به زانو
• هادان سونمون چاگی - "برش" ضربه به ساق پا
• چکتو دا دولیگی - شلیک گردان پا از خارج به داخل
• چکتو کانچول چا دولیگی - زدن با لبهٔ پا از داخل به خارج (پای خم)
• دیکومچی دولو چاگی - ضربهٔ چرخان معکوس با پاشنهٔ پا
• تیت چاگی - ضربهٔ عقب با چرخش
• دولو چاگی - ضربهٔ معکوس قوسی چرخشی
• هادان دورا چاگی - ضربهٔ قوسی معکوس پایین
• دی چاگی - ضربهٔ قوسی به عقب

بنگ کوان سول - فن دفاع[ویرایش]

• سادان مگی - دفاع با ساعد رو به بالا (دفاع با ساعد دست به طرف بالای سر)
• هادان مگی - دفاع با ساعد رو به پایین
• جون دان (آن پال) مگی - دفاع با ساعد از خارج به داخل
• نا جون (پاکات پال) مگی - دفاع با ساعد از داخل به خارج

هون شین سول - فنون پرتابی[ویرایش]

• کوان چیل گی بوب - اهرم دست به بیرون
• نوی گی بوب - پرتاب حرکت از نوک انگشتان از داخل به بیرون
• ونی گی بوب - پرتاب حرکت از دست از خارج به داخل
• چون پال تو بوب - پرتاب گشتاور به پشت شانه
• مو کاما بوب - پرتاب فشار روی شانه
• چیپچا گی بوب - پرتاب دست پیچیده به پشت (قیچی)

سلاح[ویرایش]

 

نانچیکو (سانگ جیول گون; 쌍절곤), یکی از سلاح های هاپکیدو.

• تانبون - چوبدستی کوچک
• یان بون - عصا
• ساندزولبون - زنجیر دوتایی (نانچیکو)
• چیپ هین یی - نی

سطح حمله[ویرایش]

• سادان - بالا
• چونگ دان - میانه ^[۷]
• هادان - پایین^[۸]

جستارهای وابسته[ویرایش]

• آنجلا مائو
• بازی مرگ
• هاپکیدو وان
• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «Hapkido»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد (بازیابی در ۹ اوت ۲۰۱۴).

 

مهمترین استادان وقت کاراته در جلسه‌ای در توکیو (دههٔ ۱۹۳۰)، از چپ: تویوما کانکن بنیان‌گذار شوتوکان کاراته، اوتسوکا هیرونوریبنیان‌گذار وادوریو کاراته، تاکشی شیمودا شاگرد اصلی فوناکوشی،گیچین فوناکوشی بنیان‌گذار کاراته مدرن و شوتوکان کاراته، موتوبو چوکی از مهمترین مبارزان کاراته، کنوا مابونی بنیان‌گذار شیتوریو کاراته، گنوا ناکازونه و تایرا شینکن استاد هنرهای رزمی سنتی اوکیناوا و شاگرد فوناکوشی و مابونی

کاراته (به ژاپنی: 空手) نوعی هنر رزمی متعلق به جزایر ریوکیو است، جایی‌که امروز در اوکیناوای ژاپن قرار دارد. این رشته از ترکیب روش‌های جنگی بومی و محلی این منطقه معروف به ته (معنی تحت‌اللفظی: دست) با هنرهای رزمی چینی که در ژاپن به کنپو معروف است، پدید آمده‌است.^[۱][۲] کاراته یک هنر رزمی مبتنی بر ضربه زدن است که از ضربات مشت، لگد، زانو، آرنج و تکنیک‌های دست ِ باز مانند دست چاقویی تشکیل می‌شود. در برخی سبک‌ها فنون گلاویزی، قفل مفصل، مهاری، پرتابی و ضربه به نقاط حساس نیز آموزش داده می‌شود.^[۳] هنرجویان این رشته کاراته‌کا نامیده می‌شوند.

تکامل کاراته تا سدهٔ نوزدهم در جزایر ریوکیو پیش از آن که به قلمرو ژاپن ملحق شود، اتفاق افتاد. در اوایل سدهٔ بیستم در پی دورانی از تبادلات فرهنگی بین ریوکیو و ژاپن به سرزمین اصلی ژاپن معرفی شد. در ۱۹۲۲ وزارت آموزش ژاپنگیچین فوناکوشی (بنیان‌گذار کاراته مدرن) را برای نمایش کاراته به توکیو دعوت کرد. در ۱۹۲۴ دانشگاه کیو نخستین باشگاه دانشگاهی کاراته را تأسیس کرد و تا سال ۱۹۳۲ در تمام دانشگاه‌های اصلی ژاپن باشگاه‌های کاراته بر پا شده بود. در این دوران که نظامی‌گرایی ژاپنی اوج گرفته بود،^[۴] نام این رشته از واژه‌ای با معنی تحت‌اللفظی «دست چینی» به واژه‌ای هم‌نوا با معنی «دست خالی»تغییر کرد. البته هر دو کلمه کاراته تلفظ می‌شوند. این تغییر نشانگر اشتیاق ژاپنی‌ها به معرفی این رشته به عنوان یک هنر رزمی ژاپنی بود.^[۵] پس از جنگ جهانی دوم اوکیناوا یک قرارگاه نظامی مهم ایالات متحده آمریکا شد و تمرین کاراته در میان نظامیان ساکن این جزیره محبوبیت یافت.

فیلم‌های سینمایی رزمی دههٔ ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ کمک زیادی به افزایش محبوبیت کاراته کردند و به گشایش باشگاه‌های کاراته در بسیاری از نقاط دنیا منجر شدند.^[۶] شیگارو اگامی مدرس ارشد شوتوکان معتقد است «اکثر هنرجویان کاراته در کشورهای دیگر کاراته را فقط برای تکنیک‌های مبارزه‌ای آن دنبال می‌کنند...فیلم‌های سینمایی و تلویزیونی، کاراته را به مثابهٔ روشی جادویی برای جنگیدن معرفی می‌کنند که قادر به کشتن یا مجروح کردن حریف در یک چشم بر هم زدن است...رسانه‌های جمعی یک هنر ساختگی را معرفی می‌کنند که بسیار دور از واقعیت است.»^[۷] شوشین ناگامینه نیز معتقد است «کاراته را می‌توان یک نبرد درونی یا ماراتونی توصیف کرد که تمام عمر طول می‌کشد و موفقیت در آن تنها از مسیر خویشتن‌داری، تمرین سخت و ابتکارات خلاقانه میسر است.»^[۸]

 

یک مبارزهٔ قهرمانی جهان کاراته در سال ۲۰۰۶

برای بسیاری از هنرجویان، کاراته یک تمرین عمیق فلسفی است. کاراته-دو به آموزش اصول اخلاقی می‌پردازد و می‌تواند جنبهٔ معنوی برای پیروان آن داشته باشد. امروزه کاراته برای کمال شخصی، دفاع شخصی، و به عنوان یک ورزش آموخته می‌شود. کاراته در برنامه بازی‌های جهانی، و بازی‌های آسیایی قرار دارد. این رشته از سوی کمیته بین‌المللی المپیک هم به رسمیت شناخته شده اما تاکنون نتوانسته است وارد برنامه بازی‌های المپیک شود. در سال ۲۰۰۵ این رشته تا آستانه ورود به المپیک ۲۰۱۲ لندن پیش رفت اما در جریان رأی‌گیری کمیته بین‌المللی المپیک نتوانست اکثریت دوسوم آراء برای ورود به المپیک را کسب کند.^[۹] «وب ژاپن» وب‌گاه متعلق به وزارت خارجه ژاپن تعداد هنرجویان کاراته در سراسر جهان را حدود ۵۰ میلیون نفر برآورد کرده‌است.^[۱۰]

تاریخچه[ویرایش]

کاراته دارای قدمتی پنج هزار ساله‌است و یکی از استادان اولیه و مبتکران این فن بودیدهاراما است که حدود ۵۲۵ سال قبل از میلاد مسیح می‌زیسته‌است. وی که از پیشوایان مذهبی بودایی بود، به تنهایی از هند به راه افتاد و پس از راهپیمایی چند هزار کیلومتری خود و با پشت سر گذاشتن موانع طبیعی بسیار مشکل موجود در آن زمان به چین رسید و در ایالت هون نان و معبد شائولین اقامت گزید. تعالیم بودیدهاراما شامل تمرینات شدید انضباطی و رعایت پرهیزکاری بود. وی ۹ سال رنج و ریاضت همراه با تفکر و برای این که شاگردانش نیز بتوانند در مقابل ساعت‌های طولانی تفکر و اندیشه تاب مقاومت بیاورند و نیز با زورگویانی که تعالیم مذهبی و مردان دین را سد راه خود می‌دیدند به مبارزه و مقابله برخیزند ۱۸ حرکت تمرینی را ابداع نمود که در حقیقت زیر بنای حرکات کاراته امروزی است.

کاراته امروزی شکل تکامل یافته‌ای از کمپوی چینی (بوکس چینی) می‌باشد که در ابتدا اوکیناواته نامیده میشد. از هنگامی که حکومت‌های استبدادی در چین سلسله کینک ۱۶۴۴ سلسله ساتسوما در اوکیناوا به منظور جلو گیری از ورزیده شدن مخالفان و نیز تحت کنترل در آوردن مردم قانون منع استفاده از شمشیر را به مورد اجرا گذاشتند و به جمع آوری سلاح‌های رزمی اقدام نمودند مردم به سوی آموزش هنر مبارزه با دست خالی روی آوردند که همین امر باعث شکوفایی هرچه بیشتر کاراته شد.

در سال ۱۹۲۱ یکی از بزرگ‌ترین استادان کاراته جزیره اوکیناوا گیچین فونا کوشی ۱۸۶۸-۱۹۵۷ توانست با قدرت و ظرافت تمام کاراته را به ژاپن معرفی نماید و برخی دیگر از هنر جویان که تحت تعلیم بزرگ‌ترین استادان اوکیناوا قرار گرفته بودند، تکنیک‌های سنتی را با یکدیگر ترکیب نموده و سبک‌های متعددی از کاراته را به وجود آوردند.

سال ۱۳۴۲ سال ورود کاراته به ایران توسط هرمز میربابایی و محمدعلی صنعتکاران و فرهاد وارسته می‌باشد.

در حال حاضر، سبکهای مختلف کاراته، بالغ بر صدها سبک می‌شود که در واقع، بازگشت همه آنها به چهار سبک اصلی و مادر از سبک‌های اصلی و کنترلی و یک سبک نیمه کنترلی می‌باشد.

سبک‌های کاراته[ویرایش]

بطور کلی سبک‌های کاراته به سه دسته تقسیم می‌شود:

1. سبک‌های کنترلی
2. سبک‌های غیر کنترلی
3. سبک‌های رینگی

برخی از سبک‌های مهم در کاراته (چهار سبک اصلی یا سبک‌های مادر):

• شوتوکان، که توسط استاد فقید فوناکوشی که او را به عنوان پایه گذار کاراته امروزی می‌شناسند پایه‌گذاری شده‌است.
• شیتوریو، (سیستم ناهاته، سیستم شوری‌ته) این سبک توسط کنوامابونی ایجاد شد.
• وادوریو،
• گوجوریو

سبک‌های کنترلی[ویرایش]

• شوتوکان، (بنیان گذار: گیچین فونا کوشی) در این متد توجه خاصی به نیرو و سرعت ورود آن و مرکز ثقل نیرو می‌شود.
• شیتوریو، (بنیان گذار: کنوا مابونی) شیتوریو متشکل از دو سیستم ناهاته و شوری ته در کاراته می‌باشد.
• گوجوریو، (بنیان گذار: چوجون میاگی) گوجوریو روش سفت و نرم، که در اوکیناوا شکل گرفت و و متعلق به سیستم ناهاته در کاراته می‌باشد.
• وادوریو، (بنیان گذار: اوتسوکا هیرونوری) وادوریو یعنی: راه صلح، روش صلح، روش صلح جویانه.
• کان ذن ریو، (بنیان گذار: فرهاد وارسته) کان ذن ریو یعنی: کامل ترین سبک کاراته.

سبک‌های غیر کنترلی[ویرایش]

• کیوکوشین، (بنیان گذار: ماسوتاتسو اویاما) کیوکوشین‌کای، از عناصر مختلفی که نشات گرفته از تجریبات اویاما وسبک‌های دیگر است، به وجود آمد.
• گوجوریو: در گوجوریو هر دو گونهٔ مبارزات کنترلی و غیرکنترلی وجود دارد.
• جوکای دو : (بنیان گذار: کانچو دهنوی)ترکیبی از سه رشته رزمی جودو ، کاراته کیوکوشین ، بوکس است.
• انشین

قوانین[ویرایش]

کاراته یک هنر رزمی است اما مانند خیلی دیگر از هنرهای رزمی بصوت یک ورزش هم تمرین می شود و مسابقات بین المللی دارد. این مسابقات زیر نظر فدراسیون جهانی کاراته WKF برگزار می شوند. فدراسیون جهانی سالها است که برای راهیابی کاراته به بازیهای المپیک تلاش می کند. یکی از راههایی که به افزایش تماشاگران مسابقات کاراته منجر خواهد شد ساده و قابل فهم شدن قوانین مسابقات برای مخاطبین و تماشاگران عام است. چندی پیش فدراسیون جهانی یک راهنمای تصویری منتشر کرد که به زبان ساده قوانین اصلی مسابقات کاراته را شرح می دهد و می تواند یک راهنمای ساده برای علاقمندان مسابقات کاراته باشد.

جستارهای وابسته[ویرایش]

• هنرهای رزمی اوکیناوا
• کاتا در کاراته

جودو 柔道
جیگورو کانو (راست) و کیوزو میفونه (چپ)
نام	جودو 柔道
سختی	تمام برخورد
کشور مبدا	ژاپن
پدیدآور	جیگورو کانو
افراد شناخته شده	ببینید: List of judoka
والد	مکاتب مختلف کو-ریو (مجموعه هنرهای جنگی باستانی ژاپن) جوجوتسو، بویژهتِنجین شین یو-ریو و کیتو-ریو
هنرهای پسین	جوجوتسوی برزیلی، کوسِن جودو (جودو در خاک), سامبوی روسی
المپیک	از ۱۹۶۴[۱] (مردان) و از ۱۹۹۲[۲] (زنان)
تارنمای رسمی	International Judo Federation (IJF) The Kodokan

این نوشتار دربردارندهٔ واژگانژاپنی است. اگر مرورگر یا رایانه‌تانتنظیم نشده باشد، به جای نویسه‌هایکانجی و کانا، علامت سؤال، مستطیل و علائم دیگر نمایش داده می‌شوند.

جودو (به ژاپنی: 柔道) ( تلفظ ^{راهنما·اطلاعات}) (به معانی طریقت نرمی، شیوهٔ ظریف و یا راه ملایمت) هنری رزمی از کشور ژاپن است. منشأ جودو، هنر جنگی تن به تن سامورایی‌ها جوجوتسو و کُشتی پهلوانی باستانی ژاپن، یاوارا، با بیش از دو هزار سال تاریخ است و در سال ۱۸۸۲ توسط استاد جیگورو کانو پایه‌گذاری و به جامعهٔ ژاپن معرفی شد. استاندارد و مرکز فدراسیون جهانی جودو، سازمان کودوکان جودو در شهر توکیو پایتخت ژاپن می‌باشد. جودو نخستین رشتهٔ رزمی است که در المپیک ۱۹۶۴ توکیو وارد بازیهای المپیک شد.

تاریخچه و فلسفه[ویرایش]

 

استاد جیگورو کانو بنیان‌گذار جودو

تاریخچهٔ جودو از زندگی مؤسس آن جدایی ناپذیر است. پایه‌گذار این هنر رزمی اصیل، استاد جیگورو کانو بنیان‌گذار سیستم مدرن تربیت بدنی مدارس و دانشگاه‌های ژاپن در اواخر قرن نوزدهم (دورهٔ مِیجی)، دانشمند فرهیخته و متخصص در چندین مکتب قدرتمند و پیشروی جوجوتسو از جمله کیتو-ریو و تِنجین شین یو-ریو بود. استاد کانو نخستین فرد آسیایی بود که به عضویت کمیتهٔ بین‌المللی المپیک درآمد. جیگورو کانو در یک خانوادهٔ قدیمی و ثروتمند، با سابقهٔ طولانی در تولید و فروش ساکه در ناحیهٔ میکاگه واقع در منطقهٔ هیگاشی نادا در شهر کوبه زاده شد. پدر استاد، جیروساکو مارِشیبا کانو، پسرخواندهٔ کاهن اعظم معبد (ایزدکدهٔ) شینتوییِ هیوشی بود که تجارت موروثی خانواده را انتخاب نکرد و در مقام یک روحانی ارشد شینتو زندگی اش را وقف امور مذهبی و آموزشی کرد. او باور عمیقی به ارزش تحصیل و نیروی تعلیم و تربیت داشت و از ابتدا پسر سوم خود، جیگورو را برای کسب علم و معرفت به دست اساتید بزرگی چون چوکوئون یاماموتو و شوسِتسو آکیتا سپرد. استاد در سن نه سالگی مادر خود، بانو ساداکو کانو را از دست داد و همان سال پدر، خانواده را به توکیو منتقل کرد. کانوی جوان در مدارس خصوصی ثبت نام کرد و از ابتدا معلم خصوصی زبان انگلیسی داشت. در سال ۱۸۷۴ برای پیشرفت در مهارتهای زبان انگلیسی و آلمانی به مدرسه‌ای تحت مدیریت اروپایی‌ها فرستاده شد. در آن زمان استاد کانو تنها ۱٫۴۷ متر قد و ۴۱ کیلو وزن داشت. روزی بایسِی ناکای، یکی از دوستان خانواده که سابقاً عضو محافظین شوگون نیز بود، دربارهٔ جوجوتسو به عنوان بهترین شکل تمرین بدنی صحبت می‌کرد. پس از آن برخی از فنون جوجوتسو را برای کانوی جوان اجرا کرد و به او نشان داد که با هنر چیرگی بر نیروها و درک لطافت و ظرافت فنون قدیمی جوجوتسو چگونه یک فرد کوچک اندام نیز می‌تواند بر حریفی تنومند و بلندقد غلبه کند. با وجود مخالفت ناکای و حتی پدر مبنی بر خطرناک و از مُد افتاده بودن نبرد تن به تن سامورایی، کانو عزم کرد که هنر را بیاموزد.

این چنین بود که چشمۀ جودو از دل صخرۀ کهنسال جوجوتسو جوشید. استاد جیگورو کانو در سال ۱۹۳۸ هنگام بازگشت از سفر کاری خود به مصر با کشتی هیکاوا مارو، در اثر ابتلاء به ذات الریه درگذشت. او با تعریف دوبارۀ هنر رزمی از شیوه ای مخصوص برای جنگیدن و پیروز شدن به یک طریقت معنوی در زندگی و سلامتی جسم و روح برای عموم جامعه، میراثی ابدی برای نسلهای آینده بر جای گذاشت.

درجات فنی[ویرایش]

ورزش کاران این رشته، درجات را از کیو (در ژاپنی به معنای درجه) ۱۰ یا همان کمربند سفید آغاز و با طی مراحل کیو ۹ تا کیو ۱ کمربندهایزرد، سبز، بنفش و قهوه‌ای به درجهٔ دان یا کمربند مشکی می‌رسند؛ که کمربند مشکی از دان ۱ آغاز و تا دان ۱۰ ادامه می‌یابد.

برخی از اصطلاحات مهم[ویرایش]

• جودوکا: جودوکار
• اوکِمی: تکنیک افت بی خطر (نحوهٔ صحیح زمین خوردن)
• مائه ماواری: غلت به جلو
• دوجو: محل تمرین جودو
• سِن‌سِی: استاد
• میگی: راست
• هیداری: چپ
• جودوگی: لباس جودو
• ریتسورِی: تعظیم ایستاده
• سِیزا: نِشَسته یا نِشَستن
• رِی: دستور ادای احترام
• هاجیمه: دستور شروع مسابقه
• ماتِی: دستور توقف مسابقه
• جونای: داخل
• جوگای: خارج
• تاتامی: تشک (حصیری) جودو
• نه‌وازا: فنون خاک
• توری: مبارزی که اجرای فن می‌کند (یا برندهٔ نهایی فن)
• اوکه: مبارزی که فن بر روی او اجرا می‌شود (یا بازندهٔ نهایی فن)
• آنزا: چهار زانو نشستن
• آشی وازا: تکنیکهای پا
• آیومی آشی: راه رفتن عادی
• گوشین هو: طریقت دفاع از خود
• گوشین جوتسو: هنر دفاع شخصی (در برابر سلاح‌های سرد و گرم)
• هانسوکوماکی: شکستن مقررات در مسابقه
• جی گوتای: استقرار یا حالت دفاعی
• جوسِکی: مکان نشستن ویژه یا بالاتر در دوجو برای جودوکاران ارشد
• کوزوشی: شکستن و برهم زدن تعادل حریف یا حریفان (کلید و آغاز هر فن)
• تسوکوری: قرارگیری در وضعیت پرتاپ یا خاک کردن (بعد از کوزوشی)
• کاکه: تکمیل یا اجرای نهایی فن (بعد از تسوکوری)
• کی کو: تمرین
• کی گا: صدمه
• کی آی: فریاد روحیه بخش یا خروش روح
• کوشی وازا: تکنیکهای کمر
• مودان شا: کسی که کمربند سیاه ندارد
• ناگه وازا: تکنیکهای پرتاپ کردن
• اوبی: کمربندی که روی لباس می‌پوشند
• رِی گی ساهو: تشریفات و رسوم اخلاق و احترام در دوجو
• رِنراکو وازا: تکنیکهای ترکیبی
• رِنزوکو وازا: تکنیکهای ادامه دار
• ریتسورِی: تعظیم کردن در حالت ایستاده
• شی آی: مسابقه
• سوتای رنشو: حریف تمرینی
• تای ساباکی: جابجایی بدن
• توکویی وازا: فن شگرد یا فنون موردعلاقه
• تسوری کومی: بالا کشیدن
• وازا: فن
• یودان شا: کسی که کمربند سیاه دارد
• زارِی: تعظیم کردن در حالت زانوزده
• نوگاره کاتا: فرمها یا روش‌های فرار از فن

فنون[ویرایش]

 

اجرای فن هارای‌گُشی

فنون جودو در سه بخش فنون پرتابی (ناگه وازا)، فنون خاک (کاتامه وازا یا نه وازا) و فنون ضربه ای (آتِمی وازا) قرار می‌گیرند:

فنون پرتابی (ناگه وازا)[ویرایش]

این فنون شامل دو گروه فنون پرتابی سرپا (تاچی وازا) و فنون قربانی (سوتِمی وازا) می شود. در فنون قربانی، اجراکنندۀ فن (توری) با افت بدن خود به سمت پهلو یا عقب همراه با دریافت کنندۀ فن (اوکه) او را پرتاب کرده یا به خاک می زند. این گروه دارای دو دستۀ فنون قربانی یا افت به سمت عقب (ماسوتِمی وازا) و فنون قربانی به پهلو (یوکوسوتِمی وازا) است. فنون سرپا نیز برحسب بخش کلیدی بدن در اجرای فن به سه زیرمجموعه تقسیم می شود:

• آشی وازا (ashi-waza): فنون پا
• ته وازا (te-waza): فنون دست
• کوشی وازا (koshi-waza): فنون مفصل رانی یا کمر

فنون خاک (کاتامه وازا یا نه وازا)[ویرایش]

این فنون دارای سه زیرمجموعه می‌باشند:

• اوسائه کومی وازا (osaekomi-waza): فنون مهار و کنترل حریف
• شیمه وازا (shime-waza): فنون خفه یا بیهوش کردن
• کانسِتسو وازا (kansetsu-waza): فنون قفل کردن و شکستن مفاصل

فنون ضربه ای (آتِمی وازا)[ویرایش]

این فنون خطرناک طبق سنت به درجات بالای دان یک آموزش داده می شود و شامل کلیۀ حرکات ضربه ای دست و پا می شود.

امتیازات[ویرایش]

در نبردهای رقابتی این هنر رزمی چهار نوع امتیاز وجود دارد که به ترتیب زیر می‌باشد:

1. یوکو امتیاز متوسط معادل ۱ امتیاز
2. وازاری امتیاز بزرگ معادل ۱۰ امتیاز
3. ایپون امتیاز کامل یا ضربه فنی محسوب شده که معادل ۱۰۰ امتیاز است و کسب این امتیاز باعث برد و پایان مسابقه می‌شود.

کسب دو امتیاز وازاری در طول مسابقه نیز معادل امتیاز ایپون و پایان مسابقه‌ است.

پیشتر امتیازی به نام کوکا نیز وجود داشت که در سال ۱۹۸۸ حذف شد.

شیوۀ پیروزی در مسابقات[ویرایش]

در مسابقات جودو کسب امتیاز به دو شکل اجرای فنون در حالت تاچی وازا (سرپا) و اجرای فنون در حالت نه وازا (خاک) صورت می‌گیرد. هر یک از دو جودوکار که در طی مسابقه موفق به اجرای فن در یکی از این دو حالت گردد در صورت دستیابی به امتیاز کامل یا ایپون مسابقه را به نفع خود پایان خواهد داد. در صورتی که جودوکار از فنون تاچی وازا استفاده نماید داور بسته به شیوه زمین خوردن حریف یکی از امتیازات یوکو، وازاری یا ایپون را به اجراکننده فن (توری) خواهد داد. اگر به هر شکل ممکن (مثلاً پس از اجرای فن) دو جودوکار به زمین بیافتند و یکی از دو مبارز بتواند حریف را در حالت خاک (کاتامه وازا) یا نه وازا، به طوری که پشت حریف با تشک تماس یابد و بر حریف کاملاً مسلط شود یا او را مهار نماید (اوسائه وازا)، داور بسته به مدت زمانی که حریف در حالت خاک است به اجراکننده فن امتیاز خواهد داد.

اگر مجری فن (توری) برای مدت ۱۵ ثانیه بتواند حریف (اوکه) را در خاک نگاه دارد یک امتیاز وازاری و چنانچه بتواند به مدت ۲۰ ثانیه اوکه را مهار کند با امتیاز کامل ایپون به پیروزی خواهد رسید.

محافظ (پوشش سر)[ویرایش]

پوشیدن روسری در جودو به دلایل ایمنی جودوکار ممنوع است.^[۳]

تغییر قوانین در سال ۲۰۱۲[ویرایش]

طبق آخرین تغییرات قوانین توسط IJF (فدراسیون جهانی جودو) دست زدن به پا، به هر صورتی خطاست و اخراج جودوکار را به همراه دارد و کندن دست از لباس به صورت دو دست یا یک دست نیز با یک اخطار روبرو می گردد.

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «Judo»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد (بازیابی در ۲۸ بهمن ۱۳۹۳ خورشیدی).

جستارهای وابسته

 

تمرین جوجیتسو در یک مدرسه کشاورزی ژاپن در حدود ۱۹۲۰ میلادی.

جیوجیتسو یا جوجیتسو(در ژاپنی: 柔術

) یک هنر رزمی ژاپنی است که بر مبارزه از فاصله نزدیک یا یک رقیب مسلح یا غیرمسلح تاکید دارد.

جیو به معنی نرم یا منعطف و جیتسو به معنی هنر یا تکنیک است و کلمه جوجیتسو به استفاده از نیروی حریف علیه خودش اشاره دارد. این روش رزمی برای مبارزه افراد عادی با سامورایی‌ها دوران حکومت فئودالی ژاپن و تکامل یافته است. در نتیجه روش مبارزه یک شخص بدون سلاح یا دارای یک سلاح کوتاه با یک حریف مسلح و زره‌پوش آموزش داده می‌شود. از آنجا که حمله مستقیم به یک حریف زره‌پوش به بی‌فایده است، مبارزان بایستی از روش‌هایی چون فنون گرفتنی، پرتابی و قفل مفصل برای خنثی کردن نیروی حریف استفاده کنند و این تکنیک‌ها بر مبنای استفاده از انرژی حریف علیه خودش طراحی شده‌اند.

انواع متفاوتی از این هنر رزمی در باشگاه‌های جوجیتسو (ریو) آموزش داده می‌شوند. جوجیتسو تقریباً تمامی انواع فنون رزمی (فنون پرتابی، تله‌ای، قفل مفصل، گرفتن، انگشت کردن، گاز گرفتن، فرار کردن، و ضربات دست و پا) را در بر می‌گیرد. بسیاری از این باشگاه‌ها به آموزش استفاده از سلاح نیز اقدام می‌کنند.

جوجیتسو امروزه هم در شکل سنتی خود و هم در اشکال ورزشی مدرن تمرین می‌شود. جودو یکی از ورزش‌های رزمی المپیکی است که در اواخر قرن نوزدهم بر مبنای چند سبک سنتی جوجیتسو ابداع شد. جوجیتسو برزیلی هم سبک دیگریست که بر مبنای انواع اولیه جودو تکامل یافته است. رشته‌های رزمی روسی سامبو، ژاپنی آیکیدو و کره‌ای هاپکیدو از دیگر رشته‌های رزمی هسند که بر مبنای جوجیتسو پایه‌گذاری شده‌اند.

جوجیتسو در ایران

اولین مدال جهانی تاریخ ورزش جوجیتسو ایران در سال ۲۰۰۲ توسط علیرضا داودی در مسابقات جهانی جوجیتسو در کشور اروگوئه بدست امد.

این مدال برنز همچنین اولین مدال جهانی کسب شده در بین تمامی کشورهای آسیایی در رشته جوجیتسو محسوب میگردد.

 

قهرمان جوجیتسو جهان و اسیا علیرضا داودی

منابع[ویرایش]

• http://www.iranjujitsu.8m.com
• http://www.jujitsu.ir
• ویکی‌پدیای انگلیسی

 

کیک‌بوکسینگ ترکیبی از رشته‌های رزمی موای تای، کاراته و بوکس است. کیک بوکسینگ ورزشی رزمی می‌باشد که تنها سی سال از تولد آن می‌گذرد. در کیک بوکسینگ ضربات دست، پا، زانو، آرنج و گرفتن همدیگر آزاد می‌باشد. ولی زدن حریفی که بر روی زمین افتاده ممنوع است. به طورکلی هدف از تمرینات کیک بوکسینگ دفاع از خود، به دست آوردن آمادگی جسمانی و هم چنین به عنوان ورزش رزمی می‌باشد. ^[۱]

تاریخچه[ویرایش]

ریشهٔ اصلی کیک بوکسینگ به ۲۰۰۰ سال پیش در آسیا بر می‌گردد. کیک بوکسینگ ژاپنی در دههٔ ۱۹۶۰ میلادی ایجاد و رقابت های آن از همان دهه شروع شد. بنیان گذاران آن اوسامو ناگوچی و تاتسو یامادا می‌باشند. کیک بوکسینگ آمریکایی در دهه ۱۹۷۰ میلادی به وجود آمد. کیک بوکسینگ آمریکایی نیز در دهه هفتاد میلادی به وجود آمد. بنیان‌گذاران کیک بوکسینگ در غرب «جو لوئیس»، «بیل والاس»، «جف اسمیت» و «جری بیزلی» در سال ۱۹۷۰ می‌باشند. کیک بوکسینگ را می‌توان ورزش رزمی تلفیقی دانست که درآن از روش‌های رشته‌های مختلف رزمی استفاده شده‌است. ^[۲]

 

لوکیک (ضربه پایین)

نام گذاری[ویرایش]

اصطلاح کیک بوکسینگ به وسیله اوسامو ناگوچی ژاپنی برای نام گذاری رشته‌ای رزمی که ازموای تای و کاراته الهام گرفته شده بود استفاده شد. او این رشته را در سال ۱۹۵۸ معرفی کرد. کیک بوکسینگ در واقع از دو قسمت (کیک = ضربه پا) و (بوکسینگ = مشت زدن) تشکیل شده که تکنیک‌های اصلی آن هم در مشت و ضربه پا می‌باشند.

 

تاتسو یامادا(چپ) و استادش چوکی موتوبو (راست)

روش مبارزه[ویرایش]

مسابقات در یک زمین مربع شکل ۱۶ تا ۲۰ فوتی که با طناب محصور شده برگزار می‌گردد. زمان مسابقه معمولاً سه راند سه دقیق‌ای می‌باشد. که ورزشکاران بین هر راند یک دقیقه استراحت می‌کنند. هر مسابقه توسط یک داور و یک پزشک کنترل می‌شود. و در هر راند سه قاضی به مبارزان امتیاز می‌دهند.

کیک بوکسینگ مانند تمام رشته‌های رزمی دارای کمربند و دان می‌باشد. این ورزش داخل رینگ برگزار می‌شود و گرفتن حریف در مسابقه خطا است و اگر در طول مسابقه بیش از سه خطا داشته باشی بازنده اعلام می‌شوی. در مسابقه یک داور وسط وجود دارد و سه داور کنار و یک قاضی وجود دارد. در بعضی از مسابقات که سطح آن پایین است زمان مسابقه ۲راند ۲ دقیقه‌ای است. به افرادی که در مبارزات کیک بوکسینگ شرکت می‌کنند فایتر می‌گویند.

ضربات مشت به سر حریف دارای ۱ امتیاز و ضربات پا به سر دارای ۲ امتیاز میباشد. هم چنین ضربات پایی که به صورت چرخشی اجرا شوند و به سر حریف اصابت کنند ۳ امتیاز دارند. اجرای ضربات چرخشی معمولاً توانایی زیادی می خواهد و در واقع یک نوع حرکت ریسکی است، به همین دلیل این گونه ضربه‌ها کمتر اجرا می‌شود. ^[۳]

کیـک بوکسینگ در ایران[ویرایش]

کیک بوکسینگ در ایران در سال ۱۳۷۴ توسط؛ حسین پرهیزکاری، دکتر علی حق‌شناس، نصرالله شهسواری و مهرداد شـرقی پایه‌گذاری و به جامــعه ورزش‌های رزمی ایران معرفی گردید.

این افراد در آن سال با تأسیس «سازمان کیک بوکسینگ کشور» اولین نماینده‌ی سازمان جهانی کیک بوکسینگ در ایران، گام‌های مهم و اساسی را در گسترش کیک بوکسینگ در کشور و آشنایی نسل جوان آن روز با این ورزش برداشتند، که ثمره آن را سال‌ها بعد و با گرایش رزمی‌کاران کشورمان به این رشته و افتخار آفرینی آنان در میادین بین‌المللی شاهد هستیم.

چند سال پس از آن و با آموزش و تربیت هنرجویان و سپس مربیان کیک بوکسینگ به دست این چهار نفر و شناخت کامل رزمی‌کاران با این رشته ورزشی توسط «سازمان کیک بوکسینگ کشور»، در اوایل دهه هشتاد خورشیدی چند سبک از فول کنتاکت عمدتاً با نگرش آمریکایی (کیک بوکسینگ) در ایران از سوی فدراسیون‌های ورزش‌های رزمی کشور و سازمان تربیت بدنی به رسمیت شناخته شدند و فعالیت خود را آغاز نمودند. ^[۴]

نشریه نیرو از قدیمی ترین نشریات رزمی ایران در تاریخ یکم آبان ۱۳۷۴ در مطلبی با عنوان ورزش رزمی دفاعی کیک بوکسینگ در ایران آغاز به کار کرد نوشت:

«چندی است ورزش رزمی دفاعی کیک بوکسینگ فعالیت خود را در ایران زیر پوشش سازمان کیک بوکسینگ کشور آغاز کرده است، در این راستا جلسه اعضاء هیئت مؤسس کیک بوکسینگ کشور اساتید حسین پرهیزکاری (مسئول سازمان و رئیس کمیته فنی)، سیدعلی حق شناس (نایب رئیس سازمان و مسئول کمیته مسابقات)،نصرالله شهسواری (دبیر سازمان و مسئول کمیته آموزش) و مهرداد شرقی (مسئول کمیته مربیان) به منظور تدوین اساسنامه سازمان جهت ارائه به فدراسیون ورزش های رزمی در محل باشگاه تهراتجوان برگزار شد ...،

لازم به ذکر است ورزش کیک بوکسینگ یک رشته رزمی آمریکایی است که در آن استفاده از ضربات پا و مشت تواماً با هم آزاد بوده و دررینگ برگزار می شود ...» ^{[۵] [۶]}

این نوشتار به هیچ منبع و مرجعی استناد نمی‌کند. لطفاً با افزودن یادکرد به منابع قابل اعتماد به بهبود این نوشتار کمک کنید. مواد بدون منبع ممکن است به چالش کشیده و حذف شوند.

این مقاله نیازمند تمیزکاری است. لطفاً تا جای امکان آن‌را از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید، سپس این برچسب را بردارید. محتویات این مقاله ممکن است غیر قابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد.

 

یک مسابقهٔ مشت‌زنی حرفه‌ای میان ریکاردو دومینگوئز (چپ) و رافائل اورتیس

بوکس یا مشت‌زنی یکی از رشته‌های ورزش رزمی است که در آن دو نفر با ضرباتمشت با یکدیگر مبارزه می‌کنند.

تاریخچهٔ بوکس[ویرایش]

مسابقه ورزش بوکس بطور رسمی در ششصد و هفتاد و هفت سال قبل از مسیح در بیست و سومین بازی المپیک در هاین که اولین نبرد این ورزش است شروع شده و «ابراستوس» اهل سمیرنا در این مسابقه فاتح و قهرمان شناخته شد.

این‌که قدیمیترین نبرد بوکس به چه نوع صورت گرفت و چگونه با یکدیگر می‌جنگیدند معلوم نیست. چنانکه در تواریخ روم ذکر شده است که طرفین مشت‌های خود را به چرم‌های خامی محکم بسته و سعی می‌کردند که با ضربات محکمی از این مشت‌های سخت و سنگین حریف را از پای در آورند. البته این مسابقات بدون رعایت وزن بدن انجام می‌شد.

ملائکوماس که پدرش نیز چهل و پنج سال بعد از مسیح فاتح بوکس و قهرمان المپیک گردیده بود عموم رقیبهای خود را تنها با فن (نه با زور و قدرت) مغلوب می‌ساخت. مسابقه‌هایی که بدین صورت وقوع می‌یافت بدون انقطاع بود و دائماًّ در میدان‌های مسابقه یک ورزشکار با قهرمانان آماده بنبرد بوده و هرکس که از بین تماشاچیان داوطلب مسابقه بود دست خود را بلند می‌کرد. ملائکوماس قهرمان رومی که در اکثر نبردها ورزشی بدین نوع فاتح می‌گردید بالاخره در یک مسابقه که حریف او کشته شد اشتهاری بسزا یافت. در این مسابقه‌ها قهرمانان دوره امپراتوری روم دستهای خود را باآلتی شبیه به دستکش که روی آن میخهای محکم فولادی کوفته شده بود مجهز می‌کردند و نیز یک نوع دستکش مخصوص دیگر که از چرمهای سخت و محکم در دست می‌گرفتند و مسابقه را شروع می‌کردند. با استفاده این دستکشها در هر مسابقه یکی از دو طرف حتماً سخت مجروح یا مقتول می‌شد سبب شد که مسابقه‌های بوکس بدین شکل ترک شود. در واقع بازی بوکس با از بین رفتن مسابقه‌های المپیک توأم گردیده و در سال ۴۰۰ بعد از میلاد قهرمانان ورزشهای مختلف بوکس را به کلی فراموش کردند. در همان عصر یا چند قرن بعد ورزش کشتی گیری که مخاطرات ان کمتر از اینگونه بوکس‌ها نبود متداول شد و از ورزشهای عمومی گردید.

مقارن با آغاز قرن هیجدهم مجدداًَ بازی بوکس و کشتی گیری که هر دو از بین رفته بودند شروع شد بطوریکه حکایت می‌شود یک نفر کشیش ایتالیایی که نامش «سن برنادن» بود به جوانان عصر خود فن بوکس را می‌آموخت و منظورش از این عمل این بود که دوئل (مبارزه با شمشیر) را که پیوسته به مرگ یکی از دو حریف پایان می‌یافت منسوخ نماید و به جای آن نبرد با مشت که خطر آن کمتر است متداول کند. سن برنادن رواج این فن را یک نوع احسان و نیکوکاری می‌دانست از این رو او را پدر بوکس نامیده‌اند.

در لندن هم یکی از استادان شمشیر بازی به نام جمس فیک مدرسه ورزش بزرگی دائر کرد که گذشته از تعلیم شمشیر بازی و نیزه‌پرانی و غیره فنون بوکس را نیز به شاگردان خود می‌آموخت.

جمس فیک برای مشت‌زنی قواعد و قوانین مخصوصی وضع نکرد بلکه مثل امروز محوطه‌ای که اطراف آن با طناب محصور است ایجاد کرد و به شاگردان خود چنین اجازه داد که در حین بوکس حق دارند یکدیگر را گرفته و به شکل کشتی به زمین زنند در این کشتی‌گیری هر کس که بر زمین نمی‌خورد فاتح محسوب می‌شد. برای این چنین مسابقه‌ها چنانکه ذکر شد قواعد خاصی وضع نشده بود از این لحاظ بسیار خطرناک می‌شد و داوطلبان بوکس پس از محاربه مشت و گلاویز شدن با یکدیگر گاهی هر دو به زمین می‌خوردند و در نتیجه تعیین و معرفی فاتح بسیار مشکل می‌شد.

پس از ایجاد بوکس به این صورت یکی از استادان ورزشکار انگلیسی موسوم به چک بروکتون در سال ۱۷۴۹ در مسابقه‌ای که داور قوانین و دستورات مخصوص وضع کرد وسعت میزان مسابقه و عده اشخاصی که حق ورود به محوطه میدان بازی را داشتند معلوم کرد. ولی هنوز این بازی به طور رسمی معمول نشده بود و در هر جا که مشت زن‌ها مسابقه می‌دادند پلیس آنها را متفرق می‌ساخت.

در قرن هیجدهم با اینکه انواع ورزشها در انگلستان بحد اعلاء ترقی خود رسید و قهرمانان بسیاری دیده می‌شد به این دلیل هیچ اهمیتی به این ورزش نمی‌دادند که آن را ورزشی خطرناک می‌دانستند زیرا تصور می‌شد که یکی از داوطلبان حتماً بایستی کشته یا سخت مجروح گردد.

جون جاکسون که از استادان بوکس قرن هیجدهم بود تدریجاً بوکس را رسمی کرد و چون خود استاد بی نظیری بود در هر مسابقه مبالغ هنگفتی عاید او گردید زیرا از همان موقع جوائز سنگینی برای قهرمانان این فن معین شده بود. این شخص اولین مشت زن و قهرمان عصر خود بود و توانسته بود این ورزش را در دنیا رواج دهد.

در سال ۱۸۳۵ جمس پورله ورزشکار انگلیسی این ورزش را به آمریکا برد. ولی پیشرفت آن به قدری سریع بود و به اندازه‌ای آمریکائی‌ها به این ورزش راغب بودند که در سال ۱۸۶۰ یعنی ۲۵ سال پس از ورود این ورزش در آمریکا جون سن هیس آمریکایی توانست در سرزمین انگلستان که این بازی وضع شده و قرنها قهرمانان دنیا از آن مملکت بوده‌اند فاتح گردد و در تمام دنیا بی رقیب باشد.

با آنکه جک بروگتون مدتها بود که دست کش مخصوص بوکس را اختراع کرده بود ولی بیش از یکی دو مورد آن را به کار نبرده بودند و در اکثر مسابقه‌ها با مشت گره شده و بدون دست کش با یکدیگر می‌جنگیدند از همین جهت مدت مسابقه و دوره آن خیلی طول می‌کشید طویل‌ترین دوره‌ای بوکس که در سال ۱۸۲۴ در ۲۳ ژوئیه بین قهرمانان آمریکائی میکه مادن و بیل هایس انگلیسی در انبرگ انگلستان انجام شد. این مبارزه جمعاًَ شش ساعت و سه دقیقه بطول انجامید.

ورزش بوکس با وضعیت کنونی از سال ۱۸۹۰ یعنی پس از آنکه مارکیز کوئینزبری قواعد جدیدتری وضع کرد و استعمال دست کش بوکس را رسمی کرد شروع شد. او مدت هر دوره بوکس را سه دقیقه و فواصل بین دورها را یک دقیقه معین کرد و چون این دستور می‌توانست نتیجه نیکویی برای ورزیدن و رفع خستگی بشود از طرف عموم ورزشکاران دنیا قبول شد و طریقه‌ای که کینز معین کرده بود متداول و مرسوم گردید.

برای اولین دفعه مسابقه با وضع جدید در سال ۱۸۹۲ در هفتم سپتامبر در ارولئون بین جون سولیوان آخرین قهرمان مشت‌زن بدون دست کش که قهرمان تمام آمریکا بود و جوانی بیست و شش ساله موسوم به جمس می‌کوربت که او نیز آمریکائی و ار رقیب خود دو سال کوچک‌تر بود انجام و پس از ۲۱ دوره (راند) مبارزه قهرمان قدیم دنیا که بدون دستکش عنوان و مقام عجیبی پیدا کرده بود مغلوب قهرمانی شد که با دستکش بوکس را آموخته بود.

پس از گذشت چندین دهه از ورود بوکس به آمربکا این ورزش جزو رده مهبوبترین ورزش های آمریکا قرار گرفت و از این سو پای مافیا به این ورزش باز گردید تا جایی که در سال ۲۰۱۱ این ورزش با انتقال مالی سالیانه ۶۸۲ میلیارد دلار در رده ۲ پر مبادله ترین ورزش های جهان پس از اسب دوانی قرار گرفت .

تاریخچهٔ بوکس در ایران[ویرایش]

معروف است که هوارد باسکرویل از آمریکا که بعنوان مدرس کالج آمریکائی در تبریز(مدرسه مموریال) منصوب شده بود، نخستین کسی است که ورزش بوکس را به ایران آورد. او بعدها با مشروطه‌خواهان ایران همراه شد و در جریان جنگی کشته شد.شایان ذکر است که در دوره که نفت در ایران کشف شد و مهندسین وکارگران اورپای وارد ایران شدندو با مسابقه برگزار کردن بوکس باعث آشنای بیشتر مردم با این ورزش شدند سالهایی که صنعت سینمای ایران ترقی کرد جوانان روی پرده سینما این ورزش را دیده و با خود تمرین می‌کردند چند نفری هم که در آن سالها برای تحصیل به خارج رفته بودند با این ورزش آشنا شدند. در سال ۱۳۱۴ یک مهندس اهل چکسلواکی موسوم به فایت که مامور ایران در کمپانی اشکودا در تهران شده بود وارد ایران شد. فایت یکی از قهرمانان معروف سنگین وزن اروپا بود و یک بار هم ماکس شملینگ آلمانی را مغلوب کرده بود. چند نفر از علاقه‌مندان در آن دوران نزد او مشغول به تمرین شدند که آقایان ناطقی (محصل مدرسه نظام) و استوار زنگنه پور از جمله این افراد بودند.

در همین سالها در بعضی از شهرهای ایران جوانان به این ورزش آشنا شدند برای مثال در مشهد منوچهر مهران و حسین بنایی و چند نفر دیگر نزد یک نفر آلمانی مهندس برق به تمرین این فن مشغول بودند.

از سال ۱۳۱۸ که به دستور رضا شاه مسابقات قهرمانی کشور رشته‌های مختلف ورزشی شروع شد تا سال ۱۳۲۴ این ورزش جزء برنامه نبود. علت اصلی نبودن وسائل و مربی و نبودن مقررات لازم بود. بالاخره در سال ۱۳۲۳ این ورزش مورد توجه اداره تربیت بدنی واقع شد و برای اولین دفعه بطور رسمی جزء برنامه مدارس و دانشکده‌ها شد. این مسابقه با وسائل و قضاوت آمریکایی‌ها و «محمد پور» و «عبدالله نادری» انجام شد. در سال ۱۳۲۴ برای اولین بار با کمک اولیای ارتش آمریکایی مقیم ایران و با واگذاری مقدار کافی وسائل و قضاوت و لوازم مورد احتیاج مسابقه دستجات آزاد انجام شد.

در المپیک ۱۹۴۸ لندن که ایران برای اولین بار در المپیک شرکت داشت. بوکسورها نیز به مسابقات اعزام شدند که به موفقیتی دست نیافتند. بوکس در ایران پس از فعالیتی ۳۴ ساله با پیروزی انقلاب تعطیل شد. البته هیچ قانون یا فرمان رسمی یا فتوای مذهبی مشخصی مطرح نشد. این رشته در سال ۱۳۶۸ دوباره راه‌اندازی شد و احمد ناطق نوری که چندین سال نمایندگی مجلس را بر عهده داشت ریاست فدراسیون آن را برعهده گرفت اما همچنان مورد بی‌توجهی مسئولان حکومت قرار داشته است، به طوری‌که تنها پخش مستقیم تلویزیونی این رشته به دیدار فینال وزن ۹۱- کیلو بازی‌های آسیایی دوحه بین علی مظاهری و حریف سوریه‌ای باز می‌گردد. به گفتهٔ احمد ناطق نوریکه همچنان (۱۳۸۸) ریاست فدراسیون را بر عهده دارد مقامات عالی جمهوری اسلامی از جمله سید علی خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامیو حسین‌علی منتظری قائم مقام سابق رهبری با این رشته مخالف بوده‌اند هرچند دستوری مبنی بر ممنوعیت آن نداده‌اند: «ایشان [خامنه‌ای] یکی دو بار از اینکه بنده در بوکس هستم گلایه کردند و به اخوی ما [گفتند] که این احمد آقای شما چرا رفته بوکس را گرفته‌است. من به ایشان -اخوی‌مان- گفتم به ایشان بگویند اگر حرام است من دیگر انجام نمی‌دهم. یک بار هم در یک جمع عمومی گفتند من نمی‌دانم این آقای ناطق مجوز فدراسیون بوکس را از کجا گرفت. چون ممنوع نشده بود که مجوزش را بگیرم. یک عده بی‌خودی ۱۰سال تعطیلش کرده بودند. آقای منتظری گفته بود: «این چه ورزشی است؟ وحشی‌گری است. ببندیدش.» یک عده آمدند بستند. فتوا هم نداده بود. در یک جمعی گفته بود.»^[۱]

وزن دستکش[ویرایش]

وزن دستکش تا متوسط وزن ۸ اونس برابر با ۲۲۷ گرم؛ متوسط ۱۰ اونس برابر با ۲۸۴ گرم و برای سنگین وزن ۱۲ اونس برابر ۳۴۰ گرم کمتر نباشد.

• معمولا برای مسابقات دستکش هایی با وزن 8 الی 10 اونس استفاده میشود و برای تمرین و کیسه زدن از دستکش 10 الی 14 انس استفاده میشود .

• دستکش هایی با وزن غیر معمول عبارتند از : 6-14-16-18

محل بوکس[ویرایش]

محل مسابقه بوکس، سکوی مشت‌زنی یا رینگ نام دارد که محوطه‌ای چهارگوش، معمولاً حدود یک متر بالاتر از سطح زمین است که اطراف آن با سه یا چهار ردیف طناب موازی محصور است.

این سکوها معمولاً از چهار طرف توسط چهار ردیف طناب با فاصله ۳۰، ۶۰، ۹۰ و ۱۲۰ سانتیمتر از زمین پوشیده شده‌اند. قطر طنابها یک اینچ و روی آن توسط پارچه نرمی یا لاستیک پوشانده می‌شود. اندازه استاندارد رینگ بوکس آن از داخل طناب‌ها ۶٫۱۰ × ۶٫۱۰ متر مساوی با ۲۰ ×۲۰ فوت و از خارج ۸ × ۸ متر مساوی با ۲۶ × ۲۶ فوت است.

کف محوطه بوکس بایستی با تشک پوشانیده و روی تشک را نیز با برزنت محکم شده و توسط طناب به کف محوطه بسته شود.

اوزان مسابقه[ویرایش]

مسابقات بوکس آماتور در یازده گروه وزنی و مسابقات بوکس حرفه‌ای در پانزده وزن برگزار می‌شود.

نکاتی در مورد امتیازات مسابقه[ویرایش]

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔبوکس موجود است.

۱- تعداد ضربات – ضرباتی که مطابق قانون و بدون دفاع به هدف اصابت نماید ۲-. ۳- حمله و روش صحیح بوکس لازم است کاملاً مورد نظر باشد. ۴- ضربات خطا و غیر فنی حساب نمی‌شود ۵- در موقعی که داور وسط خطا را دیده و تذکر می‌دهد در صورتی که از سه بار بیشتر تکرار شود امتیاز کسر شود توسط داورها ضربات صحیح بایستی با مشت بسته و با سطح جلو چهار انگشت و یا چهار بند دست زده شود. محل صحیح ضربات جلوی صورت و طرفین آن، جلوی بدن بالاتر از کمربند و طرفین ضربه زده شود، روی ساعد و بازو و دستکش امتیاز نخواهد داشت. نسبت به اتفاقات آنی تصمیم داور وسط قطعی است و در غیر این صورت کمیته مسابقات تصمیم لازم را می‌گیرد.

باگوآ (به زبان چینی:鎌؛ به پین‌یین:bāguà؛ به وید جایلز:pakua) یا پاکوآ، با معنی لغوی «هشت نماد»، عبارت است از هشت سه‌خطی که در کیهان‌شناسی تائو برای بیان حقایق با هشت مفهوم مرتبط با هم بکار گرفته می‌شود. هر کدام از این هشت نماد شامل سه خط است که هر کدام می‌تواند خط کامل به عنوان یانگ یا خط شکسته به عنوان یین باشد. به خاط ساختارشان در انگلیسی آنها را با نام سه‌خطی (trigram) می‌شناسند.

سه‌خطی‌ها مربوط به فلسفه تای‌جی، تای چی چوان و وو ژینگ یا «پنج عنصر» هستند.^[۱] رابطه میان این سه‌خطی‌ها را به دو گونه نشان می‌دهند: روش بسیار کهن (先天八卦) که با نام‌های «بهشت پیشین»^[۲] یا باگوآی فوژی (伏羲八卦) هم شناخته می‌شود و دیگری روش آشکارشده (後天八卦) که با نام‌های «بهشت پسین»^[۲] یا باگوآی شاه ون هم شناخته می‌شود. سه‌خطی‌ها در نجوم، طالع‌بینی،جغرافی، کالبدشناسی و موارد دیگر هم کاربرد دارد.^[۳][۴]

در کتاب باستانی کلاسیک چین، ئی چینگ، شامل ۶۴ زوج سه‌خطی (با نام هگزاگرام شناخته می‌شوند) و تفسیر آنهاست.

ارتباط با اصول دیگر[ویرایش]

 

نمادهای دیگر برگرفته از باگوآ

دو سرچشمه احتمالی برای باگوآ وجود دارد: اول اینکه از فلسفه یین و یانگ سنتی گرفته شده‌باشد. ارتباط با آن در فو هسی چنین آمده‌است:

無極生有極、有極是太極、

太極生兩儀、即陰陽;

兩儀生四象: 即少陰、太陰、少陽、太陽、

四象演八卦、八八六十四卦

نامحدود (Wuji)، حائل را به وجود می‌آورد و این مطلق (تایجی) است

تایجی دو شکل یین و یانگ را پدید می‌آورد

این دو شکل، چهار پدیده را بوجود می‌آورند، با نام‌های یین کوچک، یین بزرگ (تای‌یین به معنی :ماه هم هست)، یانگ کوچک، یانگ بزرگ (تای‌یانگ به معنی خورشید هم هست).

چهار پدیده بر هشت سه‌خطی عمل می‌کنند و هشت در هشت می‌شود شصت و چهار شش‌خطی.

توضیح دیگر برای سرچشمه آن مربوط به دودمان پادشاهی شاه ون از ژو است: "هنگام آغاز جهان، آسمان و زمین وجود داشت. آسمان با زمین همبستر شد و همه چیز را در جهان بدنیا آورد. آسما کیان‌گوآ و زمین کون‌گوآ است. شش گوآی دیگر دختران و پسران آن‌ها هستند."

سه‌خطی‌ها به پنج عنصر وو ژینگ که در فنگ شویی و پزشکی سنتی چینی بکار می‌رود مربوط است. این پنج عنصر عبارتند از: چوب، آتش، زمین، فلز و آب. سه‌خطی‌های آب (کان) و آتش (لی) مستقیماً مربوط به عناصر آب و آتش هستند. عنصر زمین متناظر سه‌خطی‌های زمین (کون) و کوه (گن) است. عنصر چوب متناظر سه‌خطی‌های باد (خون) و تندر (ژن) است. عنصر فلز متناظر سه‌خطی‌های آسمان (کیان) و دریاچه (دویی) است.

آسمان پیشین منسوب به فوشی[ویرایش]

 

چیدمان سه‌خطی‌های آسمان پیشین منسوب به فوشی

آسمان پسین» منسوب وِن وانگ[ویرایش]

 

چیدمان سه‌خطی‌های آسمان پسین منسوب به ون وانگ

باگوآ در فنگ شویی[ویرایش]

 

یک لوح رمزی تبتی متعلق به ۱۸۹۵ میلادی که هشت سه‌خطی باگوآ و نیز ۱۲ حیوان زودیاک چینی را بر پشت یک لاک‌پشت بزرگ کشیده‌است. (اشاره به اینکه فو هسی، سه خطی‌ها را از طرح‌های روی لاک‌پشت الهام گرفته‌است.) بر پشت لاک‌پشت کوچکی در مرکز مربع لوشو را می‌بینیم.

باگوآ از ابزارهای اساسی در بیشتر روش‌های فنگ شویی است. باگوآیی که در فنگ شویی بکار می‌رود به دو شکل است: باگوآی آسمان پیشین که در مکان خاکسپاری بکار می‌رفته وباگوآی آسمان پسین که در مکان زندگی بکار می‌برده‌اند.

شیانتیان باگوآ[ویرایش]

در آن که با نام فو شی باگوآ یا باگوآی آسمان پیشین نیز شناخته می‌شود بالاترین جایگاه از آن آسمان و پایین‌تری جایگاه از آن زمین است. آتش و آب، تندر و باد دو زوج دیگرند که در روبروی یکدیگر قرار می‌گیرند؛ کوهستان و دریاچه هم در برابر یکدیگرند. جایگاه قرارگیری سه‌خطی‌ها در آن به گونه‌ای است که زوج‌های متضاد در برابر هم قرار می‌گیرند که نشان‌دهنده نیروهای متضاد یین و یانگ و نیز وضعیت آرمانی است که در آن همه چیز در تعادل قرار دارد.

هوتیان باگوآ[ویرایش]

در آن که با نام باگوآی شاه ون یا باگوآی آسمان پسین نیز شناخته می‌شود دنباله سه‌خطی‌ها نشان‌دهنده تغییرات محیطی‌است. برخلاف باگوآی آسمان پیشین، این یک باگوآی پویاست که انرژی‌ها و مظاهر هر سه‌خطی در جریانی به دنبال یکدیگر قرار دارند. این دنباله در قطب‌نمای لو پن بکار گرفته می‌شود که با آن جابجایی‌های چی را در بدن انسان بررسی می‌کنند.

باگوآی هشت آرزو[ویرایش]

در غرب، بیشتر فنگ‌شویی را با باگوآی هشت بهشت می‌شناسند. در آن هر سه‌خطی به یکی از جنبه‌های زندگی مربوط است. با باگوآی هشت آرزو می‌توان فنگ‌شویی را به قدری ساده کرده که بدست هرکسی بکار گرفته شود. استادان فنگ‌شویی قدیمی آنرا نیو فنگ‌شویی می‌خوانند چون هم ساده است و هم اینکه از فرم‌های دورنما، تاثیرات زودگذر و دورهای سالیانه در آن صرف نظر شده‌است. باگوآی هشت آرزو، خود به دو شاخه تقسیم می‌شود که یکی از قطب‌نما و جهت‌های اصلی استفاده کرده و دیگری در اصلی را بکار می‌بندد.

نقشه باگوآ[ویرایش]

نقشه باگوآ ابزاری است که در فنگ‌شویی‌های جدید برای تهیه نقشه از اتاق یا مکان بکار می‌رود که ببینند که بخش‌های مختلف آن با کدام جنبه از زندگی ارتباط دارد. بخش‌های مکان را با آن می‌توان به جنبه‌های مختلف زندگی یعنی شهرت، رابطه/ازدواج، فرزندان/باروری، سفر، شغل، دانش درونی، خانواده/سلامت/پیشینیان، و ثروت/برکت تقسیم کرد. در این روش، نقشه را بر کف زمین، خانه، اتاق یا میز کار شخص می‌گذارند تا بتوانند بخش‌های بدون نیروی چی را پیدا کرده و بخش‌هایی را که نیاز به بهبود دارند پیدا کنند. به عنوان مثال، شبکه باگوآ را بر نقشه خانه پهن می‌کنند و با آن می‌توانند مکان دستشویی، حمام و آشپزخانه را مشخص کنند.

بکارگیری امروزه[ویرایش]

• نشان‌های یونیکد آنها از U+263 تا U+2637 است:^[۵](☰ ☱ ☲ ☳ ☴ ☵ ☶ ☷)
• در سریال تلویزیونی لاست، باگوآ در نشان سازمان نوآوری دارما بکار گرفته شده‌بود.
• در انیمه ناروتو، جنگ‌افزار اصلی خاندان هیوگا، «هشت سه‌خطی شصت‌وچهار دست» است.
• در آواتار: آخرین هواشکن تکنیک هواشکنی بر پایه باگوآ است. در دنباله بعدی آن، افسانه کورا، باگوآ را دوباره در جزیره معبد هوا می‌بینیم.

آی‌کی‌دو Aikido 合気道
آی‌کی‌دو در خوشنویسی ژاپنی.
کشور مبدا	ژاپن
بنیان‌گذار	موریهه اوشیبا (植芝 盛平, Morihei Ueshiba, ۱۸۸۳-۱۹۶۹)
هنرهای رزمی پدر	دایتوریو آی‌کی جوجوتسو؛جووجوتسو، کن‌جوتسو، سوجوتسو،بوجوتسو، ایی‌آی‌جوتسو،جوجوتسو.
افراد شناخته‌شده	گوزو شیودا، موریهیرو سایتو،کوییچی توهی، تاداشی آبه، مینورو موچیزوکی، نوریاکی اینو، کنجی تومیکی، کیشومارو اوشیبا، موریترو اوشیبا، کریستین تیسر،یوشیمیتسو یامادا، استیون سیگال

آی‌کی‌دو (به ژاپنی: 合気道 Aikidō) یک هنر رزمی ژاپنی است. بنیان گذار این هنر رزمی، موریهه اوشیبا نام دارد که در ۱۴ دسامبر سال ۱۸۸۳ به دنیا آمد، و اغلب به او لقب استاد بزرگ (به ژاپنی: OSensei グレートティーチャー) را دادند. که به معنی "طریقه هماهنگی روح و روان" است و هدف اوشیبا از خلق چنین هنری این بود که بتواند بدون آسیب زدن به حریف از خود دفاع کند .

تعریف آیکیدو[ویرایش]

به صورت فیزیکی آیکیدو هنری است که با تغییر مسیر ها و جنبش های گوناگون نیروی حریف را بازگردانده و در انتها به قفل مفصل‌های حریف می انجامد. این ورزش ازدایتو ریو آیکی جوجیتسو مشتق شده که گفته میشود موریهه اوشیبا در اواخر سال ۱۹۲۰ میلادی به خاطر عقاید دین اوموته-کیو این واگرایی را انجام داده است برخی دیگر از تکنیک‌ها و گرفتن‌ها نیز از کنجیتسو ناشی شده‌است.

تمرکز ورزش آی‌کی‌دو در مشت و لگدزدن به حریف نیست، بلکه با استفاده از انرژی حریف برای بدست آوردن کنترل حریف(ها) یا دور کردن آن‌ها از خود است. آی‌کی‌دو یک هنر ایستا نیست، بلکه تاکید فراوانی بر حرکات و جنبش‌های داینامیک دارد.^[۱]

هنرجویان ارشد اوشیبا رویکرد های مختلفی به آیکیدو داشتند ولی امروزه آیکیدو در سراسر جهان در سبک های مختلفی تدریس میشود .

ریشه‌ شناسی و فلسفه عمومی کلمه آیکیدو[ویرایش]

 

تکنیک شیهو ناگه

 

دیاگرام یکی از تکنیک های آیکیدو به نام "ای کیو"

 

دیاگرام تکنکیک "ای کیو"

کلمه آی‌کی‌دو از سه حرف کانجی تشکیل شده است:

• Ai | آی | 合 : به معنای به هم پیوستن، هماهنگی

• Ki | کی | 気 : به معنای روح، نیروی درونی، انرژی طبیعی بدن

• Do | دو | 道 : به معنای راه و روش

قوانین "آیکی" در زبان ژاپنی (در خارج از محل تمرین ) به ندرت استفاده میشود و دارای شبهات بسیاری نیز هست !

کلمه "آی (合)" اساساً به معانی هماهنگی, ترکیب، متحد، پیوستن به یکدیگر، ملاقات است برای مثال : 合同 به معنی اتحاد و ترکیب ، 合成 به معنی (مخلوط)، 結合 به معنی (متحد / ترکیب / ملحق شدن) ، 連 合 به معنی (اتحادیه / اتحاد / انجمن )، 統 合 به معنی (ترکیب / وحدت)، و 合意 به معنی (توافق)است یک شیوه دیگر معنی برای استفاده در روابط متقابل نیز وجود دارد برای مثال : 知 り 合 う (برای شناختن یکدیگر)، 話 し 合 い (صحبت کردن / گفت و گو / بحث و مذاکره)، و 待 ち 合 わ せ る (ملاقات با تعیین وقت قبلی) معنی میشود .

کلمه "کی (気)" معمولاً برای توصیف احساسات استفاده میشود برای مثال : なになに気がする (من احساسی میکنم) و 気 持 ち (احساس / حس) . ایز این واژه به معنی "انرژی" یا "نیرو" نیز استفاده میشود، به عنوان در 電 気 (نیروی برق) و 磁 気 (انرژی مغناطیس) تعبیر میشود. همچنین می تواندآن را به جمبه های معنوی و مردمی تعمیم داد به عنوان مثال : 気 質 (روح / صفت / خلق و خو) معنی میشود.

کلمه "دو (道)" که در هنر های رزمی دیگر مثل جودو و ای آی دو و ... و همچنین در واژه معمولی مثل (shodō) به معنی خوشنویسی ژاپنی ،(KADO) به معنی گل ها و (chadō یا sadō) به معنی مراسم چای استفاده شده است در حالت کلی به معنی (راه، طریقت، شیوه) است.

بنابراین، از نقطه نظر صرفا زبانی ، آیکیدو به معنی "شیوه ترکیب نیرو" است و بر اساس قانون "آیکی" که در مورد هنرهای رزمی صحبت میکند این واژه را به معنی "راه هایی برای کنترل مهاجم با حداقل تلاش و نیرو" تعبیر میکند . این بدین معنیست که باید از ریتم و زمان حمله حریف آگاهی پیدا کنیم و آن را درک کنیم که این شبیه اصولی است که جیگارو کانو (کانو جیگورو) بنیانگذار جودو معرفی کرده است .

روش رزمی آی‌کی‌دو[ویرایش]

حرکات پایه در آی‌کی‌دو حرکات طبیعی هستند و بیش‌تر حملات در این سبک به صورت ذاتی و با الهام از ذات طبیعت انجام می‌شوند. یک آی‌کی‌دو کار، بدون تلاش برای حمله یا تهاجم تنها می‌کوشد تا خود را با شرایط هماهنگ کرده و در برابر حملات احتمالی حریفان، بدون استفاده از مشت و لگد از خود دفاع نماید. یک آی‌کی‌دو کار واقعی بهتر می‌داند که قدرت خود را بدون ضربه زدن به دیگران یا بدون تحقیر آنان، حفظ نماید.

سبکهای آیکیدو[ویرایش]

1. آی کی کای (سبک اصلی)^{[۲] [۳]}
2. آیکیدو یوشینکان ^[۴]
3. شین شین تویستو^[۵]
4. تومیکی ریو^[۶]

تمرین و پرورش[ویرایش]

در آیکیدو، همانطور که تقریباً در تمام هنرهای رزمی ژاپنی دیده میشود ، هر دو جنبه "جسم" و "روح و روان" مورد پرورش قرار میگیرد. پرورش جسمی در آیکیدو متنوع است به طوری که برای این منظور در هر جلسه با تمرین های عمومی و حتی تمرینات خاصی این مساله را پوشش میدهند.از آنجا که بخش قابل توجهی از هر جلسه آیکیدو شامل پرورش جسمی و فکریست، اولین چیزی که اکثر دانش آموزان یاد می گیرند چگونگی پرتاب شدن ، سقوط و یا به اصطلاح اوکمی است برای این منظور تکنیک های خاصی برای حمله هر دو نفر پیشبینی شده است. پس از آموختن تکنیک های پایه، هنرجویان دفاع آزاد علیه حریف های متعدد و تکنیک های برای دفاع در مقابل سلاح و حتی دفاع با سلاح را تمرین میکنند .

نقش مدافع و مهاجم[ویرایش]

آیکیدو در مرحله اول نیاز به دو حریف و شریک تمرینی برای حرکات از پیش تعیین شده (کاتا) به جای آزادی عمل برای یادگیری الگوی اولیه را دارد که به کسی که دفاع میکند اوکه (UKE) و کسی که حمله میکند توری (TORI یا 取り) یا شیته (shite یا 仕手) با توجه به سبک آیکیدو گویند که در تکنیک هایی که توری پرتاب میشود به آن ناگه (NAGE یا 投げ) نیز گفته میشود که باروشی به نام "اوکمی" یا سقوط کردن نیروی تکنیک را خنثی میکند . هردو نقش اوکه و توری در آیکیدو ضروریست این دو نقش بر اصول اختلاط و سازگاری بنا شده است بنابراین توری شیوه اجرای تکنیک را می آموزد در حالی که اوکه شیوه کنترل نیرو و انعطاف پذیری بدن را تمرین میکند . به شیوه دریافت تکنیک و فرود آمدن "اوکمی" گفته میشود که با این کار نیرو و تعادل خود را بدون آسیب بازمیگرداند . در تکنیک های پیشرفته گاهی اوکه تکنیک را بازمیگرداند و یا به اصطلاح بدل میکند که به این تکنیک ها کایشی وازا (返し技 kaeshi-waza) میگویند . اوکمی (Ukemi 受身) روشی صحیح برای دریافت تکنیک بدون صدمه برای حریف است که با توجه به محیط ، تکنیک و میزان انرژی ،عکس العملی مناسب است که معمولا با خوردن زمین (سقوط) همراه است . به طور کلی اوکمی بخش از آیکی دو به شمار میرود که تضمینی برای سلامتی حریف بعد از تکنیک است در غیر این صورت تکنیک ها با شکستگی و پرتاب همراه است .

سلاح ها[ویرایش]

سلاح ها در آیکیدو مشتمل بر یک چوب نسبتا کوتاه (۱۲۰ سانتی متری) به نام جو (Jo) ، شمشیر چوبی (کن یا بوکن Bokken) و چاقو به نام تانتو (Tanto) است که امروزه در برخی باشگاه ها استفاده از سلاح های گرم و خلع سلاح نیز مطرح شده است . در برخی سبک ها مثل ایواما و موریهیرو سایتو زمان زیادی را صرف تمرین با چوب و شمشیر را تحت نام آیکیجو و آیکیکن میکنند . آیکیدو بر مبنای دست خالی در مقالا شمشیر و نیزه توسعه یافته پس اساس تمامی تکنیک ها همین منشاء است .

لباس و رتبه بندی[ویرایش]

 

در حال تا کردن هاکاما مکمل لباس آیکیدو برای کمربند مشکی .

درجه	کمربند	رنگ	نام
کیو		سفید	مودانشا / کودانشا
دان		مشکی	یودانشا

هنرجویان آیکیدو ( که در خارج از ژاپن به آنها آیکیدوکا گفته میشود ) به طور کلی با گذراندن مقاطعی به نام "کیو" و پس از آن به درجه "دان" میرسند . هرچند در برخی از کلاس ها رنگ های مختلفی استفاده میشود ولی در آیکیدو رنگ کمربند "سفید" و "مشکی" است که نشان دهنده رده "کیو" و رده "دان" است . معمولا در کلاس ها به افراد زیر ۱۶ سال اجازه بستن کمربند مشکی یا ورود به آزمون رده "دان" داده نمیشود . لباس مورد استفاده در آیکیدو "آیکیدوگی" نام دارد که بسیار شبیه لباس "کیکوگی" است که برای بسیاری از ورزشهای رزمی مدرن امروزی استفاده میشود که شامل یک بالاپوش و شلوار و کمربند است . در سیستم های آیکیدو در رده های بالا ( معمولاً رده دان و کمربند مشکی ) از شلواری سنتی و پلیسه دار به نام هاکاما ( همان لباسی که درکن‏ دو و .ای آی دو استفاده میشود ) به عنوان مکمل لیاس استفاده میشود در اکثر باشگاه ها برای مدرس ها و هنرجویان رده دان این لباس از پیش تعیین شده است .

مسابقات[ویرایش]

آیکیدو تنها ورزش رزمی جهان است، که مسابقات تن به تن آن به دلیل آسیب دیدگی شدید مفاصل، سالهاست که ممنوع شده است. تنها مسابقات کاتا و حرکات نمایشی با شمشیر و چاقو برگزار می‌شود.

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «آیکیدو»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد (بازیابی در ۹ دی ۱۳۹۱).

پیوند به بیرون

لحن یا سبک این مقاله بازتاب‌دهندهٔ لحن دانشنامه‌ای استفاده‌شده در ویکی‌پدیا نیست. لطفاً کلمات ستایش‌گونه و غیر ادبی و عبارت‌های نادانشنامه‌ای را بزدایید. برای راهنمایی بیشتر راهنمای نوشتن مقاله‌های بهتر و لحن بی‌طرف را ببینید.

 

مسابقه بزکشی در شهر مزارشریف

بُزکَشی (کشیدن بز) ورزش ملی افغانستان^{[نیازمند منبع]} و همچنان یک بازی سنتی گروهی است که بر روی پشت اسب انجام می‌شود. این بازی در میان تمامی اقوام افغانستان مروج است. در شمال افغانستان علاقه‌مندان زیاد داشته ومنحیث ورزش ملی وفرهنکی باشندگان شمال افغانستان قبول شده است. فعلاً به جز ولایات جنوبی در 28 ولایت افغانستان تیمهای منتخب وجود دارد.

نحوه انجام بازی به این صورت است که عده‌ای سوار بر اسب برای جابجا کردن لاشه یکبز یا گوساله تازه ذبح شده با هم به رقابت می‌پردازند. سوارکاران باید لاشه بز را در حین سوارکاری از روی زمین برداشته و آن را با پیشی گرفتن از رقبا در محل مشخصی که معمولاً یک دایره علامت گذاری شده در زمین بازی است بر زمین بگذارند. بازیگران بزکشی که در افغانستان چاپ‌انداز^[۱] نامیده می‌شوند گاه برای کسب مهارت به سال‌ها تمرین نیاز دارند.

لاشه مورد استفاده در بزکشی معمولاً ذبح شده و دست و پاهایش از زانو به پایین قطع می‌شود. لاشه را برای سفت شدن حدود ۲۴ ساعت قبل از بازی در آب سرد می خوابانند. گاهی برای افزودن بر وزن لاشه درون آن را پر از سنگ می‌کنند.

بنا بر نوشته دانشنامه ایرانیکا بزکشی در افغانستان از حمایت دولت‌های متوالی برخوردار بوده‌است به نحوی که در زمان محمد ظاهرشاه(تا ۱۹۷۳) این مسابقات هم‌زمان با جشن تولد شاهنشاهی برگزار می‌شد. رژیم‌های بعدی تاریخ مسابقه را به سال‌روز سازمان ملل متحدتغییر دادند. در شمال افغانستان حداقل قبل از تجاوز شوروی در ۱۹۷۹، تا چند صد سوارکار می‌توانستند هم‌زمان با هم در نوع خاصی بزکشی که در زبان دری به توده‌برآئی معروف است به رقابت بپردازند. این رقابت در جشن‌های عروسی و ختنه‌کنان رایج بود. سوارکاران بزکشی که بنام چاپ انداز یاد میشوند مردان خیلی قوی میباشند که خوراک آنها شوربای گوشت میباشند. در مسابقات پر هیجان بز کشی کسی که بز را می خواهد اززمین بالا کند یا در حال انتقال به دایره حلال باشد دیگران حق شلاق زدن بز کش را دارند. دریک مسابقه یک چاپ انداز پر مهارت به صدها یا هزار شلاق می خورد تا بز از دستش به افتد. بمنظور کم شدن درد چاپ اندازان کلاگیرد یاتقر و لباش زیاد می پوشند. به همین منظور روسها این بازی را در کشورهای آسیای میانه ممنع قرار داده بودند. در بازی بزکشی امکان زیاد شکستن دست وپا وجود دارد بعضاً چاپ اندازها عمر خودرا از دست می دهند. مشهورترین پهلوان بزکش در تاریخ افغانستان تاش پهلوان بود. قد این مرد دو متر وزنش 190 کیلو ودر زیبائی خود شهرت داشت . این مرد درسال 1360 از طرف دشمنان او بقتل رسید.

تربیه بزکش یا چاپ انداز[ویرایش]

در شمال افغانستان خانهای بزرگ وجود دارند که دارای چندین هزار گوسفند گاو وبز اند. این خانها بمنظور رقابت بین همدیگر جوانان قوی را در سنین 14-18 سالگی تحت تمرین چاپ اندازی قرار می دهند. خانها کوشش می نمایند بهترین اسپ را داشته باشند. برای نگهداری اسپها چندین نفر را استخدام مینمایند که بنام میتر یاد میشود. این جوانان برای چندین سال در خط دوم یا عقبی تمرین میشوند تا چاپ انداز ماهر شوند.

مقررات فدراسیون بزکشی افغانستان[ویرایش]

محمد ظاهر شاه خیلها تلاش نمود تا بزکشی در زمره بازی های المپیک گردد.

بزکشی در سینما[ویرایش]

بزکشی در چندین فیلم سینمایی به نوعی حضور داشته‌است. هالیوود در ۱۹۷۰ فیلمی با نام سوارکاران (به انگلیسی: the Horsemen) با بازی آنتونی کویین، عمر شریف و جک پالاس بر اساس داستانی از ژوزف کسل درباره بزکشی ساخت. فیلم هندی خدا گواه با یک صحنه بزکشی آغاز می‌شود. در صحنه‌های ابتدایی فیلم رامبو ۳ نیز بزکشی حضور دارد. در فیلم کابل اکسپرس (۲۰۰۶) نیز صحنه‌ای از بزکشی دیده می‌شود. در سال 2012 هالیود فلم را تهیه نموده است که بنام Buzkashi Boys یاد میشود که نماینگر بازی بزکشی در افغانستان میباشد.

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

• رومان بزکشی (اسپ سواران ) نوشته جوزف کسل فرانسوی سال چاپ 1969 چاپ فرانس که بعداً درسال 1970 توسط دالتون به انگلیسی ترجمه شده واز آن فلم بنام سوارکاران تهیه گردید.
• Withney Azoy, G. "BOZKASHI", Encyclopædia Iranica.
• Larry B. Lambert, Afghan Sport: Buzkashi.
• بزکشی روی ویکی‌پدیای انگلیسی

پیوند به بیرون[ویرایش]

عکسهای بزکشی روی فلیکر